Το αίμα στο πουκάμισο που μ’ άφησε εκείνη
θα πάω να πω στη μάνα μου ποτέ να μην το πλύνει,
για να φορώ τη μαχαιριά στον κόσμο όταν βγαίνω
για να με βλέπει να πονώ για κείνη να πεθαίνω.

Το αχ απ’ τα τραγούδια μου ποτέ δε θα το βγάλω
γιατί μες στην καρδούλα μου έχω καημό μεγάλο
και τραγουδώ και τραγουδώ τ’ αστέρια όταν κοιτάζω
για να μ’ ακούει να θρηνώ να βαριαναστενάζω.

Εγώ ποτέ δεν έκλαψα με δάκρυα στα μάτια
να μη χυθούν τα χρώματα που μ’ έκαναν κομμάτια,
για να κρατώ την ομορφιά και την καλήν εικόνα
κι έμειναν τα ματάκια μου παντέρημα και μόνα.