Μ’ ένα ζευγάρι κιάλια από το μπαλκόνι
κρυφοκοιτούσα όταν άναβε το φως
κι αυτή που ήξερε καλά από καψόνι
μπρος το παράθυρο γδυνόταν διαρκώς.

Και το κορμάκι της που πονηρά κουνούσε
όταν κατέβαζε τις νύχτες τα ρολά,
πίσω απ’ το κόκκινο μπουρνούζι που φορούσε
μου είχε πάρει τα μυαλά για τα καλά.

Πέρασαν χρόνια κάπου έξι από τότε
και το κορίτσι που το κοίταζα κρυφά,
βαριεστημένα το κοιτάζω πότε πότε
κι ας παντρευτήκαμε απ’ αγάπη ξαφνικά.

Κι αυτό το κόκκινο μπουρνούζι μου τη σπάει
και το κορμί της μ’ εκνευρίζει όταν κουνά,
αφού το ξέρω τώρα ότι μ’ αγαπάει
δεν θέλω πια να μου το δείχνει φανερά.

Έτσι τα βράδια στο μπαλκόνι μου μονάχος
δήθεν τ’ αστέρια, το φεγγάρι πως κοιτώ,
μα να που είδα μια φιγούρα εκεί στο βάθος
κι ίσως να είναι αυτό το κάτι που ζητώ.

Κι όμως το ξέρω πως κι αυτό το κάτι άλλο
άμα μια μέρα το αποκτήσω θα χαθεί,
σαν μια κατάρα ότι σκέφτομαι το φτάνω
μα εκεί που φτάνω είμαι πάντα στην αρχή.

Μ’ ένα ζευγάρι κιάλια από το μπαλκόνι
θα ψάχνω πάντα στη ζωή το ιδανικό
αυτό που μόνο στο μυαλό μου επιβιώνει
κι εξαφανίζεται όταν γίνει αληθινό.