Η θάλασσα γεννιέται από τ’ ασήμια της
πετούμενη, όταν γελάει μ’ αρέσει να τη χαζεύω
(προτιμώ αλλιώς να την κοιτάζω σκυφτή)
Να τη βλέπω να φυσάει με όλο της το κύμα τη χρυσόσκονη
απ’ τα μαλλιά της νύχτας
Να κοιτάζει με πανιά φουσκωμένα και μάτια ανοιχτά το βυθό
Να κρατάει την ανάσα και το χρώμα της ώς το πρωί
Και η γη να ζηλεύει σκαλίζοντας το στεναγμό στις πέτρες
Αποσβολωμένη, χωρίς φωνή ερωτική
να βλέπει την οικουμένη όλη
να φοράει μουσκεμένο φουστάνι