Κρέμεται στα παντζούρια πλαταγίζοντας
Έρχεται και σε ύπνο βαθύ τον κοιτάζω αλύπητα
Με το διπλό κεντρί στο μέτωπο
Πονώντας στις συμφύσεις μας.
Αυτός αέρας μαύρος από τρύπα κόκκινη
Εγώ το μπαμπάκι στα ρουθούνια
Κι η αποφορά του ονείρου.
Αυτός το σκυλί που ουρλιάζει
Και μακραίνει το σώμα μου
Αυτός το Αβγό
Εγώ η Νύμφη
Αυτός η Μύγα
Αυτός Εγώ.
Θανάσιμα αποχρωματισμένος, και απομυζώ
Πράσινο το πιο τοξικό
Από την ίριδά μου-