Κάποτε αποσύρονται
Οι μελαγχολικοί συνδαιτυμόνες
Στη μέση μένει το σώμα
Μισοφαγωμένο.
Απ’ τα λειψά πλευρά σηκώνεται
Μια μικρή θύελλα δωματίου
Κι αποφλοιώνει τα έπιπλα, τα ακούω
Να τρίζουν να γογγύζουν και ν’ ανάβουν
Να βυθίζονται τα μισά στο χαλί
Και τ’ άγρια στο ταβάνι

Ο χώρος διαστέλλεται

Χωράω