Δε θα το κρύψω, θα τ’ ομολογήσω
έργο της δικής μου της ζωής στάθηκε η μίμηση.

Εγώ, για να εξηγούμαστε
και ίππους χρεμετίζοντας και ταύρους μηκωμένους
και θάλασσαν κτυπώσαν και βροντάς
θα βάλω στα ποιήματά μου
και δε θα παραλείψω των ανέμων τις ριπές
των σκύλων, των προβάτων και ορνέων τους
φθόγγους
ογκανητά, κοάσματα, βελάσματα
των κουφονόων ορνίθων τα φύλα, τα έθνη των
αγρίων θηρίων
το βουητό της λεωφόρου, των κρεματορίων
τους καπνούς.

Ας μ’ εξορίσουν από την πολιτεία τους
οι εραστές της ουτοπίας,
εγώ έχω τη δική μου την πατρίδα
εδώ κρώζουν οι πελαργοί, μελωδούν οι κύκνοι
και πεταρίζουν εσαεί στη Δυοβουνιώτου και
Τζαβέλλα,

σκαλώνουν στα μπαλκόνια τους πεισματικά
κρύβοντας απαλά με τις φτερούγες τους
από τις σφαίρες του Δεκέμβρη
τη Στέλλα του Γαβρίλη, τα παιδιά του Ωδείου
τα χαμίνια με τους χωματένιους βώλους και
τα γκαζοζέν.

Κανένας θεωρητικός της ουτοπίας
Δε θα μπορέσει να μ’ εξορίσει από τη
δική μου χώρα
Δε θα παραβιάσει το άβατο των ποιητών.