Άρχισε να κλαίει, δε θέλω να φύγουμε,
το πρόσωπό της χωμένο στα φουντωτά της μαλλιά.

Μα εγώ πιότερο συμπόνεσα εκείνο το αγόρι
που έλεγε αστεία, τραγουδούσε, γελούσε παράξενα
και όταν του είπαν ((πάλι κλαίει»
h είναι εύκολο να είσαι μακριά απ’ τους δικούς σου
ανθρώπους, απάντησε,
|ΐ’ ένα μικρό, τόσο δα, ράγισμα στη φωνή του.