Οι μέρες μου είναι ανυπόφορες,
τα βράδια μου χειρότερα.
Είναι από τις φορές που εξαναγκάζομαι να γράψω,
δε θέλω να γράψω, δεν έχω κάτι να πω.
Γράφω για να μην ουρλιάξω
τόσο που να νομίζουν οι γείτονες πως κάποιος με σφάζει,
για να μην τους ταράξω,
μα δυστυχώς αν τύχει και διαβάσουν και αυτό πάλι θα ταραχτούν.
Δεν ξέρω γιατί δεν ουρλιάζω να τους ταράξω, έτσι και αλλιώς τους σιχαίνομαι,
δεν τους ξέρω μα με αηδιάζουν, οι γείτονες μου.
Οι νοικοκύρηδες,
με το σπιτάκι τους, τα παιδάκια τους, τον παππού στην πολυθρόνα,
το αυτοκινητάκι τους, με το πορτπαγκάζ γεμάτο ψώνια από το σουπερ μάρκετ,
δείχνουν τόσο καθαροί και όμως μου προκαλεί εμετό το άρωμα τους.
Δείχνουν τόσο υγιείς,
ξυπνάνε πρωί, τρώνε γάλα με δημητριακά, εκείνα που δείχνουν κάθε πρωί στην τηλεόραση,
εκείνα με τα περισσότερα μέταλλα και ιχνοστοιχεία και το χρώμα τους είναι καλό
και όμως όταν τους πετυχαίνω στο ασανσέρ πάω πάντα από την σκάλα,
φοβάμαι πως θα με κολλήσουν αυτό που έχουν.
Δε θέλω να αλλάξω, δε θέλω να τους μοιάσω,
δε θέλω τελικά να προλάβω να γεράσω, χάρισμά τους η σύνταξή μου,
θέλω να πεθάνω τώρα,
πληρώνω με την σύνταξη μου να πεθάνω έτσι όπως είμαι τώρα,
έτσι όπως είμαι αυτή την εβδομάδα, που κάνω μπάνιο μια φορά στις τέσσερις μέρες,
που έχω να κόψω τα νύχια μου περίπου ένα μήνα, που τον παίζω τρεις φορές τη μέρα,
που δεν πίνω αλκοόλ παρά μόνο χυμούς και μαγειρεύω όλη τη μέρα με ένα τσιγάρο στο χέρι ή το στόμα,
που κοιμάμαι αργά και ξυπνάω στον ύπνο μου και τελικά σηκώνομαι νωρίς
γιατί με πονάει το κρεβάτι, στην μέση και τον αυχένα και τις πατούσες.
Δε θέλω να μοιάσω στον μαλάκα τον γείτονα,
δε θέλω να δουλεύω σε γραφείο, δε θέλω να κάνω την ίδια διαδρομή κάθε μέρα,
δε θέλω να ακούω ειδήσεις ράδιο και να μυρίζει το αμάξι μου αποσμητικό χώρου,
το άρωμα της γυναίκας μου, το άφτερσέιφ μου και μωρομάντηλα για το μωρό που χέστηκε, και σκατίλα,
δε θέλω να μυρίζω σκατίλα.
Χέζω τρεις φορές τη μέρα για να το αποφύγω, για να τα αποβάλω από μέσα μου.
Τα σκατά μέσα τους τα κρατάνε μόνο οι ετοιμοθάνατοι,
προτιμώ να μυρίζω πουτσίλα, όπως μυρίζω τώρα και όπως μυρίζω κάθε φορά που κάνω έρωτα.
Νιώθω πιο ζωντανός από ποτέ και πραγματικά δε φταίει μόνο η ψωλή μου σε αυτό,
φταίει που πάω κόντρα σε όλα τους τα κόλπα,
που απόψε φώναξα `αν το ξανακάνεις αυτό θα έρθω να σου σπάω τα μούτρα, με τα ίδια μου τα χέρια μπάσταρδε!
Στον γείτονα όταν χτύπησε το παιδί του, γιατί δεν έπαιζε ήσυχα,
φταίει που δεν πάω πια εκκλησία και όποτε βλέπω παπά πιάνω ακόμα τα αρχίδια μου,
που δε με αφορά και πολύ η ύπαρξη του Θεού,
φταίει που δεν είδα ποτέ σωτήρα στο πρόσωπο του νέου πρωθυπουργού και δεν του έδωσα δεύτερη ευκαιρία,
φταίει που δε συγχωρώ εύκολα τους φίλους μου και για αυτό δεν έχω, πολλούς τουλάχιστον.
Φταίει που έχω την υπομονή το γραπτό αυτό να φτάσει στον παραλήπτη του όταν πρέπει.
Μεγάλη τέχνη να αντιλαμβάνεσαι πότε είναι η κατάλληλη στιγμή.
Τον μισώ τον γείτονα, μα του είμαι ευγνώμων,
γιατί με έκανε να μάθω να κάνω υπομονή,
μεγάλος δάσκαλος της πουτάνας ο γιος.