| |
| | Στο μονοπατι του γκρεμου σου |  | | |
Σαν δαιμονα ξυπνας , απο τον βυθο της υπαρξης σου
τον εαυτο σου μισονεκρο , πετας στα ζωντανα τα κυματα
που τονε νανουριζουν οσο χτυπανε το εγω σου
ετσι λευτερος κρατιεσαι δεσμιος
Στο μονοπατι του γκρεμου σου ζει και καποιος αλλος
εκεινος που βουταει στα νερα της εσω θαλασσας σου
εκει , στην τρικυμισμενη σου μερια εχει την βαρκουλα
μ' αυτην παλευει , μην αναποδογυρισει , και του χαθει
το 'πτωμα"
που σερνει πισω του καθε φορα , διπλα στα βραχια
στην απανεμη μερια τους σ' αποθετει , μεχρι να σου "πεσει"
ο πειρασμος
κι εχεις κατι να θαψεις
Στο σταδιο της εκλογης
αναβει μια μικρη φωτια να ζεσταθεις
προετοιμαζοντας την πληρη την αποδοχη
ανηκουμε σε οτι αρνουμαστε
Με εκεινη την απειροελαχιστη γλυκα που αγγιζει το θειο
σχεδον αδιαφορα , ζητα απο τα κυματα να ηρεμησουν
δεν τα αντιπαλευει μα καρτερα ν' αγαπηθουν μαζι σου
Μα εσυ κοιτας το ομορφο , οχι το στερημενο
μα τ' αλλο το πιο μαγικο , χαριζοντας σου το γλυκο
χαμογελο , τα χερια σου εχουν μελανιασει
μα μες τα ματια σου χαραγμενη κοιτα την απορια
την εκπληξη , για κεινη την γη που ειδες
μα τον Δαιμονα!
που μονο εσυ ειδες...
τοτε φορτωνεται τα δεσματια σου
κι ανηφοριζει σιγα σιγα τους γκρεμους σου
ο φίλος και δίδυμος αδελφός σου ...
[I]στον Χρηστο:http://chrisxx.com/[/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Κανεις δεν ξερει εντελως,τι ειναι εκεινο που του δοθηκε να γραψει ( Μπορχες) | | | |
|
Αστρογιογγι
04-12-2009 @ 13:21 | Μια ψαρια απο το μπλογκ της Λυγερης
Αν δεν βαριεστε διαβαστε την ιστορια ...του Χρηστου
Σήμερα λέω να σας μιλήσω γι' αυτό που με βασανίζει από το ατύχημα μου το 1995 και μέχρι αυτή τη στιγμή που σας γράφω αυτό το άρθρο. Θα σας μιλήσω σαν να έχω απέναντί μου τον καλύτερο μου φίλο, τον «κολλητό μου», γιατί έχω την ανάγκη να με νιώσετε κι όχι απλώς να με διαβάσετε.
Αν καθίσετε δίπλα μου, το πρώτο πράγμα που ίσως θα σκεφτείτε είναι το πως αντέχω να είμαι παράλυτος από το λαιμό και κάτω. Παράλυση που δεν μου επιτρέπει να κάνω πράγματα, που κάθε αρτιμελής μπορεί να κάνει, από το να πιάσω λ.χ. το ποτήρι μου και να πιω λίγο νερό ή να κάνω πράγματα που μου αρέσουν, όπως να παίξω μπάσκετ, να ζωγραφίσω ή ακόμα και να κάνω μια βόλτα με τη μοτοσικλέτα μου.
Κι όμως όλα αυτά τα χρόνια έχω "μάθει" να χαίρομαι, με το κάθε τι που για σας μπορεί να είναι ασήμαντο. Όπως αυτό το άρθρο που το πληκτρολογώ με το στόμα μου ή το ηλεκτρικό καρότσι μου που το κινώ με την ανάσα μου, και τόσα άλλα που αν σας τα 'γραφα θα κουραζόσασταν να τα διαβάσετε. Είναι όμως και κάτι που δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά και με περιορίζει πολύ περισσότερο από την αναπηρία μου. Είναι ο πόνος.
Καλύτερα θα έλεγα, πως η χειρότερη μορφή αναπηρίας είναι ο χρόνιος πόνος. Πόνος που όσο περνά ο καιρός, γίνεται όλο και πιο δυνατός και αυτό γιατί ουσιαστικά δεν είναι «πραγματικός» πόνος, άρα κανένα παυσίπονο δεν μπορεί να με "καλύψει" για αρκετό καιρό. Στην αρχή ξεκίνησα με τα ήπιας μορφής παυσίπονα που όλοι γνωρίζουμε, ή και έχουμε στο φαρμακείο του σπιτιού μας, αυτά όπως καταλαβαίνετε δεν με βοήθησαν για πολύ, γι' αυτό "πέρασα" στα μυοχαλαρωτικά, με τη πάροδο των χρόνων πέρασα στα οπιούχα παυσίπονα, όπως η φεντανίλη και η μορφίνη, φυσικά πάντα με τη συμβουλή των γιατρών μου, άλλωστε αυτά τα φάρμακα δεν μπορείς να τα πάρεις χωρείς τη συνταγή γιατρού.
Πάντα έφθανα στο απροχώρητο, μέχρι να αλλάξω το "κοκτέιλ" των παυσίπονων στα πιο ισχυρά φάρμακα. Τον τελευταίο καιρό πήγα σε αρκετά νοσοκομεία, με φοβερούς πόνους πότε στο έντερο, πότε στα νεφρά, τη μέση και την κίστη μου, έκανα τις εξετάσεις, χωρίς να εντοπίζετε κάποιο πρόβλημα, και έτσι γύριζα άπρακτος στο σπίτι μου. Είναι φοβερό να νιώθεις τόσο πόνο και ουσιαστικά να μην έχεις τίποτα.
Με λίγα λόγια οι πόνοι μου προέρχονται από την βλάβη που έχω στον αυχένα μετά το τροχαίο, και όχι στα παραπάνω σημεία που ανέφερα πριν από λίγο. Γι' αυτό και λέγετε πόνος "φάντασμα".
Ήμουν άνθρωπος που άντεχε σχετικά τον πόνο, αλλά όχι τόσο πολύ και όχι φυσικά για τόσα πολλά χρόνια. Φαίνομαι ίσως υπερβολικός για αρκετούς γιατρούς, φίλους ακόμη και στους γονείς μου μερικές φορές. Δεν θυμώνω πια για αυτό, γιατί πιστεύω πως κι εγώ στη θέση τους θα «αδυνατούσα» να πιστέψω πως κάποιος που παίρνει τόσο δυνατά φάρμακα, όπως η μορφίνη εξακολουθεί να πονάει τόσο πολύ.
Άλλωστε κανείς δεν μπορεί να "φορέσει" για λίγο το σώμα μου και να νιώσει αυτό που βιώνω εγώ, εδώ και χρόνια. Αυτό με κάνει να νιώθω μόνος, και τις νύχτες που γίνεται πιο «έντονο» με φοβίζει απίστευτα, ξέρω πως είναι άσχημο και μονότονο να μιλάς μόνο για το πόνο, όταν όμως τρέμεις από το κρύο ή ψήνεσαι από τον πυρετό, δεν μπορείς να το «κρύψεις» για πολύ.
Τον τελευταίο καιρό, μίλησα με τον γνωστό νευροχειρουργό κ. Δαμιανό Σακά για το πρόβλημα που με απασχολεί, μου είπε πως τα φάρμακα πια δεν μπορούν να με βοηθήσουν, ακόμα και αυτά που μπαίνουν μέσα στην αντλία, Μπαγκλοφένις* Υπάρχει όμως μια νεότερη μέθοδος όμως, καταπολέμησης του χρόνιου πόνου, βάζοντας ηλεκτρόδια με ένα τσιπακι πάνω από το ύψος της βλάβης στο νωτιαίο μυελό, επειδή όμως, έχω μια σπονδιλοδεσια Α3-Α5 (3ος εως 5ος Αυχενικός Σπόνδυλος) λόγω του κατάγματος Α4, πρέπει να «πάνε» πιο ψηλά.
Ο Α1 και Α2 (Α1=Ατλας και Α2=Επιστροφεας) είναι οι δυο πρώτοι σπόνδυλοι που μας βοηθούν να στρέψουμε το κεφάλι, και όπως καταλαβαίνετε είναι αδύνατο να βάλουν εκεί τα ηλεκτρόδια, έτσι θα πάνε ακόμα πιο ψηλά και συγκεκριμένα στο «θάλαμο» του εγκεφάλου, ο οποίος είναι κοντά στον υποθάλαμο (του εγκεφάλου) όπου εκεί θα βάλουν τα ηλεκτρόδια, στη συνέχεια θα μπουν κάτω από το δέρμα και πίσω από το αφτί μου, θα περνάνε στο λαιμό μου και θα καταλήγουν σ έναν βηματοδότη που θα μπει στο στήθος μου.
Ο βηματοδότης θα στέλνει παλμούς στο κέντρο του πόνου (θάλαμος), και αυτό θα μειώσει κατά 80-85% τον πόνο που νιώθω (**). Αν μειωθεί τόσο πολύ ο πόνος για μένα θα είναι δώρο θεού, ή ίσο ακόμα και με την πλήρη αποκατάσταση μου. Πραγματικά είναι απίστευτο το πόσο έχει εξελιχτεί η ιατρική, μέσα από την έρευνα των επιστημόνων.
Ο χρόνιος πόνος δεν μπορεί να «νικηθεί», όσο θετική ψυχολογία και να έχουμε, πολλές νύχτες μένοντας ξάγρυπνος, μιλούσα με τον εαυτό μου σαν να τον είχα «απέναντι» μου, σαν να ταν φίλος, ή ο δίδυμος αδελφός μου αυτός που υπέφερε κι εγώ να του δεινά κουράγιο, είμαι σίγουρος πως κι εγώ στη θέση σας, δεν θα με πίστευα όσο και αν με αγαπούσα.
Το άρθρο αυτό το έγραψα πριν κάνω την επέμβαση, μόλις γυρίσω από το Νοσοκομείο, νικητής θα γράψω ένα νέο άρθρο, που δεν θα υπάρχει πουθενά η λέξη πόνος. Δεν θέλω να με λυπηθείτε, μα ούτε και να με πείτε ήρωα, που τόσα χρόνια κάνω υπομονή. Φυσικά δεν είμαι η μοναδική περίπτωση με τόσο έντονο το πρόβλημα του πόνου.
Συγγνώμη αν κόπιες φορές γίνομαι κουραστικός, μιλώντας με λεπτομέρειες γ' αυτό που με βασανίζει, το κάνω όμως, για όλους αυτούς που αισθάνονται, ότι κ' εγώ και δεν έχουν το μέσο ή τους φίλους για να το «μοιραστούν». Αυτό που θέλω είναι να με «νιώσετε», το έχω ανάγκη.
Γιατί η ζωή είναι ωραία, «πανάθεμα» την
http://chrisxx.com/index.php?subaction=showfull&id=1258934955&archive=&start_from=&ucat=2&
(*) Αντλία Μπαγκλοφενις= Είναι μια αντλία που μπαίνει κάτω από το δέρμα χειρουργικά, και διοχετεύει φάρμακα μέσα στο Νωτιαίο Μυελό. Αυτή «γεμίζεται» κάθε 75-80 ημέρες. Μπορεί εμένα να μην με βοήθησε σε ότι έχει να κάνει με τον πόνο, αλλά εξαφάνισε την έντονη υπερτονία που είχα πριν βάλω την αντλία.
(**) Σ' αυτό το λινκ θα διαβάσετε για τη μέθοδο: Εν το βάθει ηλεκτρικού ερεθισμού, για περιστατικά χρόνιου πόνου:
http://www.sseh.gr/Journal/pdfs/2008/2008_70_5_372.pdf
`````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
Με τον οφειλόμενο σεβασμό στον άνθρωπο, το δέος στον Υπερ-άνθρωπο και την αγάπη μου στο φίλο μου, δεν τολμώ να δευτερολογήσω !
Μόνο πληροφοριακά, θα μοιραστώ μαζί σας αγαπητοί μου αναγνώστες την πληροφορία ότι η επέμβαση από τον καθηγητή κύριο Δαμιανό Σακά έγινε στον Ευαγγελισμό. Ευτυχώς χωρίς ανεπιθύμητες παρενέργειες. Η επιτυχία της θα κριθεί στο χρόνο κατά πόσο θα υποχωρήσουν οι πόνοι του «Μεγάλου» Χρήστου.
Οφείλω επίσης να ενημερώσω ότι τόσο ο ίδιος ο καθηγητής κύριος Δαμιανός Σακάς, όσο και η ομάδα του , δεν ζήτησαν, δεν έλαβαν extra ,ούτε ένα Ευρώ !!! | | MARGARITA
05-12-2009 @ 00:14 | Καλημέρα σου.....τι να πω....για το ποίημα ή για την ιστορία του Χρήστου.....σκύβω και..... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
