| |
Τον άνεμο που μίλαγε τον έστειλα κοντά σου
να σου χαϊδέψει τη καρδιά με δυό κρυφά φιλιά
τον φόρτωσα θροΐσματα ν' αγγίξουνε τη σκιά σου
να σου θυμήσουν μουσική, μ' αστέρια και βιολιά
Σαν έφυγε το χάραμα στου ύπνου το μεθύσι
το πλατινένιο το σκαλί ν' ανέβει τ' ουρανού
ξεκίνησε σφυρίζοντας στο νότο να γυρίσει
με την υπόσχεση να βρεί, της νιότης σου το νου
Θα σού 'δειχνε τα μάτια μου, τα χρώματα που χάνουν
τις ανεμώνες στη φωτιά που ανθίζουν δειλινό
μα πιο πολύ θα φύσαγε τα μάγια που σου κάνουν
της λησμονιάς τα πείσματα, αλάτι στο κενό
Την αύρα πίσω του άφησε και το χαμόγελό μου
ν' αναζητά την αφορμή του ξέφρενου χαμού
κι αν έταξε δεν τό ΄φερε το φως σου στ' όνειρό μου
άνεμος πλάνος ήτανε, μια ελπίδα γυρισμού...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
