| |
Κάποτε εκεί κάτω απ το δέντρο
με την χλόη την πράσινη
έκρυψα στιγμές μέσα στο χώμα
ήθελα όλοι μαζί να ζούσαμε ακόμα
γιατί ήταν δική μας η γειτονιά
και ο ήλιος φαίνονταν δικός μας
Φυσάει άνεμος βαρύς χειμώνας
γίναμε φύλλα που πηγαίναν πέρα δώθε
ήρθε η ξενιτιά που φάνηκε ευθεία
αλλά ήταν πακέτο γεμάτο ουτοπία
στερήθηκε η καρδιά από μικρή
και έγινε πέτρα
μόνο τα μάτια μείνανε να βλέπουν τα σπασμένα
αφού δεν μιλούσαμε πια την ίδια γλώσσα
Κι όταν υψώνονται στον ουρανό ψυχές
μόνο τότε θυμάμαι......
σαν σκάβονται τα χώματα όλα γυρίζουν
και ανακατεύονται μες στην ψυχή μου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
