| |
[I]Ήταν κραυγή στα έγκατα της ύπαρξης
Και δεν υπήρχε το κλειδί να βγει στον κόσμο
Στ’ ακρόαμα η ζωή ήτανε ωραία
Ατόφια ειλικρινής …τόσο σπουδαία..
Η πίεση που ασκούσε ήταν θανάτου
Πώς κάνει η ανάσα τις συσπάσεις του πνιγμού
Μέχρι να βγει απ’ τα χείλη σωθικά αιμορραγούσαν
Μα ήταν ερώτου τάχα η σπιλιάδα του σπασμού…
Η σπλήνα χώλαινε στα χρόνια τα καμένα
Ήταν στιγμές που αδυνατούσαν τα νεφρά
Ήταν κραυγή που αν ελευθέρωνε το σώμα
Θ’ άνοιγε ρήγμα μυθικό να βγουν θεριά
Πώς θα δινα σε σένα το κλειδί…
Κι αν το χα ακόμα στο φιλί κάτω απ’ τη γλώσσα
Θα μοιραζόσουν τη φωτιά που κουβαλάω
Με μόνο αντάλλαγμα γλυκά να σου μιλάω;
Σαν τότε που ήμουνα παιδί κι ονειρευόμουν
Την ευτυχία που θα βρω στην αγκαλιά σου
Κι ήταν υπέροχη ψυχή μια αγάπη θάλασσα
Για όλα όσα τόσο ανόητα χαλάλισα… [/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
