| |
Ανθισμένα δέντρα παντού, ανοιξιάτικες μυρωδιές να μυρίζουν πικρά και γλυκά ταυτόχρονα, θυμίζοντας κάτι από τ α παλιά, ακαθόριστα γνώριμο. Ο ήλιος έκανε θαρραλέα την εμφάνισή του, αλλάζοντας τα χρώματα και ανεβάζοντας τη θερμοκρασία σε επίπεδα ζευγαρώματος. Παρόλο που εκείνος δεν το είχε προσέξει, στον ήλιο τα μάτια του λαμπύριζαν χρυσές αποχρώσεις, το αγόρι νόμιζε πως το χρώμα των ματιών του ήταν απλά καφέ και δεν έδωσε και ποτέ ιδιαίτερη σημασία στο σπάνια διαγεγραμμένο ερωτικό τους σχήμα. Σήμερα ήταν μια ιδιαίτερη μέρα αλλά εκείνος ακόμη δεν το ήξερε, σήμερα θα γινόταν άντρας και θα γνώριζε την δύναμη του, τη δύναμη του πάνω στο αινιγματικό αντίθετο φύλλο. Όχι δεν ήταν πρωτάρης στον έρωτα, όμως ποτέ δεν είχε τον έλεγχο, την εξουσία, το ισχυρό αυτό αφροδισιακό κι αν υποσυνείδητα το αποζητούσε συνειδητά είχε αποφασίσει πως δεν το χρειάζεται, λες και είχε αυτό σημασία…
Το σπίτι της κοπέλας του ήταν άνετο και σύγχρονο, χωρίς να έχει μεγάλη λάμψη σίγουρα ενέπνεε έναν χαρακτήρα και κάποιο επίπεδο, εκείνος θα έμενε για κάποιες μέρες μόνος εκεί για να προσέχει τη γάτα και το σπίτι, καθώς η καλή του ταξίδευε για δουλειά, της άρεσαν πολύ τα ταξίδια και αυτό τον ανησυχούσε κάποιες φορές αλλά ήταν εντάξει με αυτό, η σιωπηλή μικρή υπεροχή που εκείνος νόμιζε πως αυτή έχει πάνω του τον έκανε να αποδέχεται πράγματα που ίσως και δεν θα έπρεπε, μα ποιος το λέει το δεν πρέπει, ήταν η αγαπημένη του δικαιολογία.. ήξερε πως εκείνη μπορούσε να κάνει ότι θέλει χωρίς ίχνος συνείδησης ενώ αυτός φοβόταν ακόμη και να αγγίξει την ξαδέρφη της μήπως και αυτό του μεταδώσει άπρεπες σκέψεις και κάνει κάτι που… δεν πρέπει, μα τι πρέπει και τι δεν πρέπει άραγε? Αλήθεια.
Μόλις είχε τελειώσει το πρωινό του και τη γυμναστική και διάβαζε κάτι ενδιαφέρον στην εφημερίδα, του άρεσε να το κάνει αυτό μιας και δεν έβλεπε ειδήσεις, ο καφές ήταν παγωμένος και οι σταγόνες στο ποτήρι δροσίζανε τα δάκτυλά του καθώς το σήκωνε να το φέρει στο στόμα του, μια από τις απολαύσεις της καθημερινότητας του, ίσως και από τις καλύτερες, προτού…
Το κουδούνι χτύπησε, το αγόρι ξαφνιασμένο πίστεψε πως δεν άκουσε καλά, τέτοια ώρα ποιος να ήταν? Η ξαδέρφη, δούλευε.. δεν έδωσε σημασία, διαφημιστές πφφφ, σκέφτηκε. Το κουδούνι χτύπησε επίμονα δεύτερη φορά, μα τι στο.. δυο κοπέλες , φαινόταν ακίνδυνες (αν μπορεί ποτέ να το πει αυτό κανείς για θηλυκό), σχεδόν υποσυνείδητα είτε για να σκοτώσει την βαρεμάρα είτε γιατί κάποιο αόρατο χέρι τον έσπρωξε να το κάνει, πάτησε το σκληρό κουμπί, ζζζζ… οι κοπέλες ήταν μέσα.
Ήταν πρόχειρα ντυμένος με ένα φθαρμένο τζήν και ανοικτό πουκάμισο που αποκάλυπτε τους καλοδουλεμένους συμμετρικούς κοιλιακούς και το καλοσχηματισμένο στέρνο του, ξυπόλητος.. έδειχνε σχεδόν σέξι, σχεδόν? Τουλάχιστον έτσι πίστευε, κάτι τον έσπρωξε να κοιτάξει από το ματάκι.. οι κοπέλες ήταν συμπαθητικές, για κάποιο λόγο η καρδιά του άρχισε να χτυπά γρήγορα, ίσως να ήταν και το καυτό αέρινο φόρεμα που φορούσε η πιο λεπτοκαμωμένη από τις δύο, δεν θα την έλεγες όμορφη μα είχε κάτι.. κάτι που σε ωθούσε να θέλεις να το ανακαλύψεις, «με κάθε τρόπο» πέρασε γρήγορα η σκέψη από το μυαλό του και μισάνοιξε κοιτάζοντας καχύποπτα, οι κοπέλες χαμογέλασαν, ο χρόνος άλλαξε υπόσταση, όλα κυλούσαν αργά και ακατάστατα, ένα ποτήρι νερό οι κοπέλες στον καναπέ, ποιος νοιάζεται για τις υπηρεσίες που πουλάνε. Μια ερώτηση, μία ερώτηση δεν έμεινε στη σκέψη αλλα πέρασε από τα χείλη του με υπέροχη φωνή που άρεσε τόσο ακόμα και στον ίδιο… τι ζώδιο είσαι? Παρθένος?
-Ναι, μα πώς…
Σκέψεις διαβάζονται ματιές διασταυρώνονται, γυμνάζεσαι λέει εκείνη… σαν χωρίς λόγο, σαν παιχνίδι το αγόρι παίζει μαζί της, δεν της απαντάει ευθέως, της αρέσει αυτό.. εκείνος το καταλαβαίνει.
-Πρέπει να φύγετε, έχετε δουλειά και.. κι εγώ έχω κάτι να κάνω
-Πες μου κι άλλα, είσαι μάγος? Αστρολόγος?
-Άλλη φορά
-Δώσε μου το τηλέφωνό σου
-Όχι δεν το κάνω αυτό δώσε μου εσύ και βλέπουμε
Εκείνη επιμένει, εκείνος αρχίζει να νιώθει αυτή την πολυπόθητη εξουσία, είναι δυνατόν? Σχεδόν εθίζεται, δεν μπορεί να το πιστέψει.. τώρα αρχίζει να καταλαβαίνει!
-Φύγετε, τώρα
Η κοπέλα πειράζει τα πράγματα.. η Μαρίγια, κάνει ερωτήσεις, κοιτάει γύρω να μάθει για αυτό το αγόρι.. με τα χρυσά μάτια, χάνεται μέσα σε αυτά τα χρυσά μάτια και αυτό το στέρνο, προκλητικά σκληρό.. σκέφτεται πως θα ήταν να το άγγιζε..
Μπάμ! Η πόρτα έκλεισε… δεν νιώθει κάτι, η αδρεναλίνη δεν είναι εκεί, είναι ψύχραιμος.. μα μπορεί, πώς? Έχει αυτός τη δύναμη για μια φορά, αλλα σαν παιδί με το καινούριο του παιχνίδι δεν ξέρει τι να κάνει με αυτή, αμέσως νιώθει τύψεις.. όμως μόνο τότε, πρίν δεν σκεφτότανε κάν, θα μπορούσε.. η κοπέλα έδιωχνε την συνάδελφο της, απίστευτο!
Ένα χαρτάκι στο τραπέζι γράφει ένα νούμερο… λείπει ένα ψηφίο, δεν τον νοιάζει όμως, νιώθει να κινεί τα νήματα αυτής της κοπέλας σαν τηλεχειριζόμενη μαριονέτα, αυτό του δίνει μια παράξενη δύναμη, αρχίζει να νιώθει άντρας, αρχίζει να βλέπει πως είναι επιθυμητός, σκέφτεται βρώμικα 1000 τρόπους να το εκμεταλλευτεί, αμέσως τα ξεχνάει όλα και κάνει κάποιες δουλειές.
Το ντούς ήταν ότι ακριβώς χρειαζότανε, μόλις ντύθηκε και το κουδούνι χτύπησε πάλι, δεν μπορεί…
Εκείνη ξανά, πίσω, τι θέλει, μα πώς.. εδώ? Κι αν? ανοίγει την πόρτα και την υποδέχεται, εκείνη μπαίνει μέσα σαν αρπακτικό, τον κοιτάει με βλέμμα που λίγες φορές στη ζωή του έχει δεί.. συνήθως σε ερωτικές ταινίες… και ο διάλογος, ένας ανούσιος διάλογος που απλά σκιάζει την παθιασμένη γλώσσα του σώματος αρχίζει και κάθε δευτερόλεπτο είναι και πιο κοντά του…
φίλησέ με, το ξέρω πως το θέλεις, το φιλί λέει πολλά για το αν δύο άνθρωποι είναι συμβατοί στον έρωτα.. ούτε κι αυτός ξέρει πώς το σκέφτηκε αυτό, μια αρχέγονη τελετή έχει αρχίσει να ακμάζει μέσα του, μια πρωτόγονη και πρωτόγνωρη δύναμη πηγάζει άφθονη προς τα έξω, τα μάτια του είναι χρυσά αλλά τώρα εκείνος το ξέρει.. εκείνη τα κοιτάζει χαμένη καθώς τα χείλη της αγγίζουν τα δικά του μέσα σε έναν ερωτικό χορό, έχει τη δύναμη αλλά σαν παιδί… δεν ξέρει, δοκιμάζει, αγγίζει, το πάθος είναι τεράστιο, η αδράνεια πολλαπλασιάζει την βαρύτητα της ερωτικής έλξης, ούτε καν τον ξέρει μα είναι σαν να ήταν μέσα της χρόνια, εκείνος την ξέρει πια… ξέρει επίσης πως είναι μόνο η αρχή, αυτή η σκέψη τον τρομάζει στιγμιαία, λίγες τύψεις λίγος δισταγμός.. ο έλεγχος είναι δικός της..
για λίγο?
-πώς το έκανα αυτό? Ήταν για λίγο.
Δικαιολογείται πρόχειρα και επιστρατεύει κάθε σταγόνα δύναμης για να απομακρυνθεί από αυτό το πλάσμα με τα χρυσά μάτια και την ακαταμάχητη ερωτική έλξη. Δεν υπάρχει επιλογή πρέπει να φύγει από εκεί αλλιώς… τα συναισθήματα τα νιώθει να πάλλονται γύρω της σαν κλωστές και να την καταβάλουν.
-Μείνε εκεί, πρέπει να φύγω, δώσε μου το τηλέφωνό σου, θα πάμε για καφέ το βράδυ
Δεν ξέρει αν θέλει να μείνει για πάντα μαζί του η να χαθεί από προσώπου γής, είναι μπερδεμένη. Το αγόρι ψύχραιμα κάθεται και την κοιτά, φύγε της λέει, αυτό που κάνεις.. δε μ αρέσει δε με σέβεσαι, τι? Νομίζεις πως θα σε κυνηγήσω? Δεν είμαι τόσο εύκολος, άραξε.. Αυτό την κάνει να τον θέλει ακόμη περισσότερο.
-Δώσε μου το κανονικό σου τηλέφωνο, δώστο μου
Πισοπατάει και αρχίζει να απομακρύνεται, εκείνος πλησιάζει την πιάνει από το χέρι, εκείνη νιώθει αδύναμη έτοιμη να παραδοθεί, την παίρνει στην αγκαλιά του τη σηκώνει ψηλά, το φόρεμα διαγράφει την απίστευτα ερωτική συμμετρία των γοφών της, την κοιτάει με τα χρυσά του μάτια, ξερώντας πως θα την στοιχειώνει για πάντα στις ερωτικές της φαντασιώσεις..
-Φύγε, είσαι ελεύθερη
Λες και πραγματικά θα είναι ποτέ ελεύθερη… φεύγει αλλά η σκέψη της μένει εκεί.
-Τι θα κάνω με τόση δύναμη…
Σκέφτεται το αγόρι, ο άντρας χαλαρώνοντας άνετα πάνω στον αέρα της αντρικής του υπεροχής, ενώ τα χρυσά του μάτια προδίδουν την αυτοπεποίθησή του, τι θα κάνω?
Ξέρει πως εκείνη θα τον πάρει τηλέφωνο, σύντομα, δεν τον νοιάζει την έχει κιόλας ξεχάσει, μόνο εκείνος μετράει τώρα.. μόνος εκεί, μετράει την ώρα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
