| |
| | Δοκίμιο -περί επανάστασης- |  | | | Η σοφία της αιωνιότητας και η αγωνία του παρόντος... | | |
[color=black][I]
Κάθε παρόν, θα έδινε και τη ζωή του
για να κερδίσει -έστω και προσωρινά-
την καρδιά της αιωνιότητας.
Απ´ την άλλη, η αιωνιότητα
πλήττει θανάσιμα γνωρίζοντας
πως δεν μπορεί να πεθάνει
κι αναζητά λίγη χαρά ερωτοτροπώντας
με το εκάστοτε παρόν.
Τις στιγμές που η αιωνιότητα,
αφήνεται αβίαστα κι ολοκληρωτικά
στην αγκαλιά του παρόντος,
γεννιέται μια επανάσταση.
Μα υπάρχουν και περιπτώσεις,
όπου η υπερβολική αγωνία του
παρόντος να κερδίσει την αιωνιότητα,
οδηγούν στο βιασμό της αιωνιότητας.
Αυτές τις στιγμές το παρόν -αυτάρεσκα-
τις αποκαλεί επανάσταση, ενώ η
αιωνιότητα τις αποκαλεί καταστροφή.
Και υπάρχουν οι στιγμές που η αιωνιότητα,
ενδίδει στο φλερτ του παρόντος,
απλώς για να ξεφύγει απ´ την ανία της.
Και αυτές τις στιγμές το ανεγκέφαλο
παρόν τις ονομάζει επανάσταση,
ενώ η αιωνιότητα τις βλέπει
ως χαμένες ευκαιρίες.
Τέλος, όλο το υπόλοιπο διάστημα
-που είναι ανάξιο αναφοράς- το παρόν
χώνεται στη σιγουριά της
αγκαλιάς της γυναικούλας του,
της λήθης...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 10
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
| | | |
|
Δ.ΣΚΟΥΦΟΣ
11-06-2010 @ 14:13 | Τις στιγμές που η αιωνιότητα, αφήνεται αβίαστα κι ολοκληρωτικά στην αγκαλιά του παρόντος, γεννιέται μια επανάσταση.
::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | | ΚατεριναΘεωνα
11-06-2010 @ 14:37 | ::yes.:: ::theos.::
ΝΑΙ!!!!! | | poetryf
11-06-2010 @ 15:31 | Σκέτη... φιλοσοφία ! | | diakogiannis
11-06-2010 @ 22:19 | ::theos.:: ::yes.:: ::theos.:: | | barboutsala
12-06-2010 @ 01:30 | α, να χαθείς, πρόστυχε! | | Ρουμπινη
12-06-2010 @ 03:52 | πανέξυπνο...εμένα θα μου άρεσε η αιωνιότητα να μην παει με εκαστοτε παρόν μονο για να διασκεδάσει την ανια της παρα με το παρόν που θα την συγκλόνιζε έστω και εμφανιζοτανε μια φορά σε αμέτρητα χρόνια...το έχεις γραψει τελεια την συνοχή του...Τι???δεν εισαι κύριος???απαπα... ::laugh.:: ::up.:: ::kiss.:: | | ΨΕΥΔΩΝΥΜΟΣ
12-06-2010 @ 14:50 | σοφή αγωνία ...γενικώς
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | justawoman
14-06-2010 @ 02:09 | Νομίζω είναι το καλύτερο από τα δέκα τελευταία σου που διάβασα!
Οι ιστορικοί ονομάζουν τομές, τις στιγμές που το παρόν κέρδισε μια θέση στη συλλογική μνήμη, ας πούμε αιωνιότητα... μου αρέσει που την αντικατέστησες με τη λέξη επανάσταση.
Υπάρχουν βέβαια και ανάλογες στιγμές που δεν οφείλονται στον ανθρώπινο παράγοντα, όπως φυσικά φαινόμενα, καταστροφές κλπ. Αυτές ενδεχομένως να ευθύνονται περισσότερο για την παραμονή κι εξέλιξη των ειδών στον πλανήτη.
Όπως και να 'χει, τα προϊόντα της ανθρώπινης σκέψης και δράσης, που σηματοδοτούν την πορεία του είδους, μόνο μέσα από ανατροπές μπορούν να γεννηθούν.
Ας μην ξεχνάμε όμως, ότι για να γεννηθεί κάτι χρειάζεται χρόνο κυοφορίας. Αυτός είναι που συνήθως καταλήγει στην αγκαλιά της λήθης.
Θα περιμένω λοιπόν να γράψεις ένα δοκίμιο... και γι' αυτήν.
(Αλήθεια τι θ' απογίνονταν οι ποιητές και οι φιλόσοφοι, αν δεν υπήρχαν τόσα ανείπωτα κι αναπάντητα;)
::smile.:: | | genikos
14-06-2010 @ 02:40 | Λοιπόν, justawoman, δε φαντάζεσαι τι χαρά μου δίνεις... Αντί απάντησης στα ερωτήματά σου, θα σε παραπέμψω σε παλιότερες δημιουργίες μου, που ενδεχομένως να μην έχεις διαβάσει...
-Όσον αφορά τη λήθη, δε μου βρίσκεται κάτι σε δοκίμιο... Μου βρίσκεται όμως αυτό:
http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&act=details&poem_id=127901
Η παραγγελιά σου βέβαια, μπαίνει στα υπόψιν... Ίσως χρειαστεί πολύ χρόνο βέβαια για να υλοποιηθεί, καθώς στα ραντεβού με την έμπνευση, συνήθως με στήνει ατέρμονα... Όταν -και αν- υλοποιηθεί, θα είσαι η πρώτη που θα το μάθει!
-Όσο για το ερώτημα που παραθέτεις στο κλείσιμό σου, θα σε παραπέμψω στην εξής αγωνία μου:
http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&act=details&poem_id=126992
Απ' όταν το έγραψα βέβαια, περνάνε δεύτερες -πιο αισιόδοξες- σκέψεις απ' το μυαλό μου... Ότι δηλαδή, αν ο άνθρωπος μάθει τα πάντα, πιθανώς να δύναται να δημιουργεί μόνο... Απάντηση σίγουρα δε θα δοθεί στο κλάσμα του δευτερολέπτου που διαρκεί η ζωή μας...
-Τέλος, θα σε παρακαλέσω να κοιτάξεις αυτό:
http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&act=details&poem_id=128341
Σε σκεφτόμουν όταν το έγραφα και ήλπιζα πως θα σου άρεσε... | | Stichanemi
14-06-2010 @ 11:26 | Είτε συμφωνούμε, είτε διαφωνούμε με αυτά που έγραψες, το σίγουρο είναι ότι μας έδωσες τροφή για σκέψη…. Μπράβο σου! Ενα «συναδελφικό» μόνο σχόλιο στις ίδιες έννοιες, ιδωμένες από διαφορετικό πρίσμα, αν μου επιτρέπεις….
Κάθε παρόν θα έδινε και τη ζωή του για να παραμείνει παρόν, και να εκτείνει τον εαυτό του στο άπειρο. Επειδή όμως αδυνατεί, ερωτεύεται την αιωνιότητα, ώστε να έχει κατεύθυνση η ύπαρξη του. Τις στιγμές λοιπόν που το παρόν αφήνεται αβίαστα κι ολοκληρωτικά στον έρωτα της αιωνιότητας γεννιέται τέχνη, ή προσευχή.
Μα υπάρχουν και περιπτώσεις, όπου η υπερβολική αγωνία του παρόντος να κερδίσει την αιωνιότητα, οδηγούν στο βίαιο θάνατο του ίδιου του παρόντος. Αυτές τις στιγμές το παρόν – ρομαντικά- τις αποκαλεί αυτοθυσία, ενώ η αιωνιότητα τις αγνοεί.
Η αιωνιότητα μέσα στην αδιατάραχη νιρβάνα της αδυνατεί να κινηθεί προς οτιδήποτε δεν ομοιάζει προς εκείνη. Έτσι τη στιγμή που το παρόν το συνειδητοποιεί αυτό και ποντάρει στον εαυτό του τότε γεννιέται μια επανάσταση ή ένας μεγάλος έρωτας
Τέλος τις στιγμές που το παρόν βιώνει ανέραστα το βίο του στην αγκαλιά της “κάθε “λήθης τότε πεθαίνει κάθε επανάσταση και γεννιέται μια ζωή από reality στιγμές.
| |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
