| |
η πόλη είχε απο ώρα ηρεμήσει. Αναψαν και τα πρώτα φώτα, φύσηξε το βραδινό αεράκι. Ηταν ζεστή βραδιά.
Ειχα φτιαχτεί όλο αυτό το τριήμερο μόνος μου. Συνήθως δεν τολμώ τέτοια ταξίδια μοναξιάς. Ο αυτοσκοπός είναι να μείνεις μόνος. Περισσότερο όμως αυτό το τελευταίο βράδυ. Πάντα την ξόρκιζα την μοναξιά!
Περιέργως όμως απόψε ένιωθα όμορφα. Φρεσκοξυρισμένος, φορούσα το παλτό που μου πάει και το νέο μου άρωμα. Στην τρίχα. Στα μάτια η φλόγα του ελεύθερου σκοπευτή και η αυτοπεποίθηση βέβαια ήταν έκδηλη.
Κάποια στιγμη ένιωσα με την άκρη του ματιού μου το διερευνητικό βλέμα της διπλανής 30άρας να σέρνεται διακριτικά πάνω μου με τρόπο περίεργο.
Τελευταία ήμουν -τολμώ να πώ- ικανοποιημένος απο την ζωή. Η μάλλον απ την εικόνα της ζωής μου στους άλλους. Οι λίγοι προσφιλείς με συζητούν θετικά, οι φίλες μου με γουστάρουν σαν παρέα και η κολλητή μου μου εκμυστηρεύτηκε οτι είμαι δημοφιλής στου γυναικείους κύκλους της.
"Εργένης" καιρό και οικονομικά ανεξάρτητος. Δυνατός, κοινωνικός, ξέφρενος. Καλό παιδί όμως.
Μία καλή περίπτωση. Έτσι ήταν τα πράγματα ή έτσι ήθελα να πουλάω στους περαστικούς την εικόνα μου και μου άρεσε αυτό. Οι ελεύθεροι σκοπευτές είναι πάντα αντικειμενο προσοχής.
Κατα βάθος όμως ήξερα οτι αυτή η κολώνια δεν κρατάει χρόνια..
Ο κολλητός μου το χε μυριστεί απο καιρό οτι κατι δεν πάει καλα και με περιτριγύριζε μα ποτέ δεν τόλμησε να ρωτήσει.
Με αυτά και με αυτά είχα φτάσει στον πεζόδρομο με τα φανάρια. Κάθετος στον ποταμό αυτός ο δρόμος πάντα με σαγήνευε. Σταματούσα εδώ και χάζευα τις σκιές των περαστικών. Rue du Temps.. Μου αρέσει εδώ. Με κάνει να νιώθω έντονα μόνος.
Απο τότε που ρομαντικός χάζευα το φεγγάρι στον Σηκουάνα και τα φώτα των καραβιιών που έπαιζαν με την λάμψη του. Αυτή η πόλη του φωτός είναι μαγική ακόμη και στα πιο σκοτεινά της σοκάκια. Κάθε βράδυ ένα άλλο προσωπείο. Ολα χρωματίζονται ομοιόμορφα, στην ατμόσφαιρα διάχυτες μουσικές και η τοπική κουλτούρα κυκλοφορεί στους δρόμους ανέμελη στις παρέες, στα cafe, τα σιδερένια καρεκλάκια και αυτή την παράξενη μα μαγική γλώσσα.
Πόλη του φωτός αλλα και του έρωτα.
Ισως για αυτό την επέλεξα για αυτό το ταξίδι. Τόσες άλλες όμορφες πόλεις αλλα εγώ εδώ ξαναγυρνώ.
Εδώ την είδα πρώτη φορά, εδώ θέλω να την σκεφτώ. Μία αναστάτωση στα ήρεμα νερά μου. Αραγέ γιατί δεν θέλω να είμαι νηφάλιος? Γιατί επηρεάζω την κρίση μου τεχνιέντως?
Η βραδιά είχε ησυχάσει πια. Χωρίς να το καταλάβω είχα φτάσει στο τέλος του δρόμου εκεί όπου δένουν τα πλωτά σπίτια τους οι Γάλλοι. Γύρισα και κοίταξα πίσω μου.
Χάζευα το ποτάμι όταν έπιασα τον ευατό μου να κοιτά σαν παιδί αυτό το ζευγαράκι. Ο άντρας κρατούσε σφιχτά την κοπέλα απ την μέση. Δεν μιλούσαν. Απλώς χαζεύουν το τίποτα σαν και μένα.. Προσπαθώ να αποσπάσω το βλέμα μου ενοχλημενος απ την αδυναμία μου. Προσπαθώ να ξεφύγω.
Φέρνω στο μυαλό μου το φάρμακο κάθε "εργένη". Τα πλεονεκτήματα της ζωής μου. Το σπίτι μου -τόσο όμορφα δικοσμημένο-.. Ο εγκέφαλός μου όμως μου απαντά αμέσως. Μου δείχνει ένα μουντό και άδειο σπίτι.. Τα night clubs που ξημερώνουν πάντα με κουρασμένα μάτια και τις εφήμερες γνωριμίες μου.
Ξαφνικά παρεμβάλεται η εικόνα του εαυτού μου σκνίπα υποβασταζόμενος απ τους λιγοστούς φίλους. Η super γνωριμία της βραδιάς φεύγει με κάποιον άλλο.
Τα ταξίδια μου.. Οι διαδρομές μου.. Τόσες εικόνες..
Και μετά όλα τ αλλα.. Οι άτακτες αγορές μου που διασκεδάζουν τα κενά της ζωής, τα αστεία μου που πάντα θα κάνουν τους πάντες να γελάσουν, η θέση μου στην δουλειά, το νέο μου διθέσιο, τα λουλούδια μου... Το σπιτάκι μου..
Αναρωτιέμαι..
Διαπιστώνω έντρομος και με παράπονο οτι τα απευθύνω παντού μα όχι κάπου συγκεκριμένα!
Μετά με παρατηρώ στο μέλλον. Μεγαλύτερος και καταξιωμένος..
Τι να τις κάνεις τις κατακτήσεις σου αν δεν έχεις σε ποιόν να τις απευθύνεις? Αν δεν έχεις με ποιόν να τις μοιραστείς? Τι κάνεις τώρα ανόητε σκοπευτή?
Μοναχικό κουφάρι χωρίς κανέναν να μου περιγράψει πώς πέρασε την μέρα του. Κοιτάζω το ταβάνι απο το όμορφα διακοσμημένο σπίτι μου. Δεν μυρίζει πια αρώματα αλλα κλεισούρα.. Απ το παράθυρο μπαίνει η μυρωδιά σπιτικού φαγητού. Φωνές. ʼνθρωποι..
Με κοιτώ κατάματα. Κενότητα. Απλανές βλέμα προς κάθε κατευθυνση. Μία φλόγα που όμως με καίει.
Το ζευγαράκι δεν χαζεύει την βραδιά πια. Η κοπέλα έγυρε στον ώμο του και φεύγουν. Πόσο τον ζηλεύω.. Τόσες έχουν γύρει πάνω μου αλλα καμία δεν το έκανε έτσι. Με ασφάλεια.. Με γαλήνη...
Ακόμη δεν μιλούν και όμως έχουν πεί τόσα πολλά. Νιώθω για λίγο τόσο όμορφα. Τους παίρνω απο πίσω ασυναίσθητα. Κλέβω τις στιγμές τους. Η καρδιά μου χτυπά σαν να κάνω κάποια παρανομία. Ένας άνθρωπος δικός σου. Αποκλειστικά δικός σου. Κάποιος να ζεί για σένα. Κάποιος να ζείς για αυτόν.
Θυμάμαι τα λόγια της μητέρας μου. "Η ζωή σου εσένα θα αποκτήσει νόημα μόνο όταν βρείς κάποιον για να προσέχεις"
Κοιτώ πάλι πίσω. "Κάποιον για να προσέχεις.." Πόσο διαφορετικό είναι αυτό! Δάκρυσα. Κάτι έσπασε μέσα μου. Τους κοίταξα μια τελευταία φορά και έφυγα ήσυχα..
Ξαφνικά πόση αξία αποκτά αυτή η αντιστροφή της ιδιοτέλειας! Κάποιος να με προσέχει και να προσέχω!
Σφίγγω το παλτό πάνω μου και με βήμα γρήγορο γυρίζω στο ξενοδοχείο.. Η καρδιά μου χτυπά πιο γρήγορα τώρα. Το σώμα μου ολόκληρο έχει επαναστατήσει και αγνοεί κάθε αναστολή και λογική. Μία εικόνα μόνο έχω στο μυαλό μου. Μόνο μία εικόνα. Μία εικόνα που νιώθω οτι αν της χαμογελάσω θα ξεδιπλωθεί μπροστά μου με χιλιάδες πτυχές.. Θά με κάνει επιτέλους χρήσιμο. Ευτυχισμένο!
Σε μία ώρα πετώ πίσω. Η πόλη του φωτός έκανε το θαύμα της. Φώτισε την ζωή μου απόψε.
Ετοιμάζοντας την βαλίτσα μου θυμάμαι ξανα το ύφος της μάνας μου όταν μου πε τα λόγια της.. Ένα δάκρυ μου ξεφεύγει για πρώτη φορά. Χαμογελώ πονηρά στον εαυτό μου στον καθρέπτη. Πρέπει να φύγω γρήγορα.
Αύριο θα ναι μία σπουδαία μέρα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
