| |
Οταν αυτοκλητες ερχονται οι μνημες
Μας βρισκουν παντα εδω
Γονυπετεις ικετες
Ποιος να οριζει
Την χαρα μας
Ποιος ο μεσεγγυητης της δικαιωσης μας, της στιγμης μας εστω
Το δυσκολο
Ειναι να ονειρευεσαι
Τα πρωινα
Γλαυκος ουρανος
Κυανα πεταγματα γλαροπουλιων
Ατακτως και απεγνωσμενως
Η μαστωδυνια
Ειναι απο τον πονο της καρδιας
Ερχεται απο τα μεσα
Το ματζορε
Κατρακυλισε απο μονο του τα σκαλια σιγα σιγα
Και αραξε στην ανεχεια
Η στιχομυθια
Εγινε με τον καιρο
Στιχοπλοκη
Η ωχρα του προσωπου μας
Απο την Αναγεννηση ακομη εχρησιμοποιειτο
Για καλλιεπεις πινακες
Οτε και Οταν
Οτινος και Οτιδηποτε
Εμεις οι αλλοι
Τα ενζυγα μεσα
Ενεχουν
Σκοπιμοτητα
Η ενδωσμωση
Του συμπαντος κοσμου
Εντος μας
Η ανακτηση
Της παιδικης μας ηλικιας
Ενα ξεφτυσμενο ονειρο
Χανομαστε μεταξυ μας
Γιατι η αμφισημια των λεξεων μας
Εδραζεται σε εμπειροτεχνικους ορισμους
Αναλωση,
Φυρα, απωλειες και αβυσαλεες αποκκλισεις
Απο την ορθοδοξη συνταγη
Μπροστα στο αναλογιο
Και με ολα σκηνοθετημενα στη λεπτομερεια
Δεν βγαινει η φωνη μας
Αναμφηριστη
Η αμολυντη και διπροσωπη
Ευπρεπεια μας
Η νοερη νιψις
Της νοησης μας
Δεν μας καθιστα εγρηγορους
Η ζωη μας ολη
Ενα φαγητο αναλαδο
Με των αλλων τις οδηγιες
Η νοσογονος και ευεπιφορη ευδοκιμηση της γης
Μας αφηνει στο τελος
Αστεγους και ορφανους
Η μηνις των κραταιων θεων
Μας αναγγελει ο μηνυτωρ
Ειναι δικια μας μηνις, μιαροί
Η πληροτητα, σκεφτηκατε ποτε
Ποσο κενο
Εμπεριεχει;
O πρεπουμενος
Μας εχει κανει ανηλεη ζημια
Εμας τους απατριδες
Η μεσημβρια πώς ανεχεται
Το μεσοδόκιο
Αναμεσα στις φτερνες μας;
Οι αγγελοι δεν εχουν γειτονια
Ειναι παντα μονοι
Για να μας εχουν στην αποκλειστικη κυριοτητα τους
Η πυλαια φλεβα μας
Ενωνει εμας
Και τους πεθαμενους μας
Αν ειναι να πεθανω
Προσφεροντας σου ενα γαργαρο γελιο
Ας ειναι
Η αυλη και οι αλανες
Εχουν στοιχειωσει
Και κανουν σκαλομαρία στην πλατη μας
Το μεσονιο των ερωτων μας
Μεσα στο νου μας
Στηνει χορους πτωματικους
Τι ναναι η ευαισθησια αραγε
Ναναι η ανασφαλεια και το ενστικτο μας
Να ζουμε μεσα απο αλλους;
Ειχα ενα πυρακανθο
Να τον προσεχω
Και μου μαραθηκε χωρις ενα αντιο
Συνεση
Μετρο και ισορροπια
Αυτα, και εμεις αλλου
Ποτε μου δεν αγαπησα την φυτρα μου
Κι ομως την αναζητω αεναως
Αυτην ως ολον και- αχ -ως ολοκληρωση
Ετεροπροσδιοριζομενη
Η ντροπη
Αλλα αυτοπροσδιοριζομενη απο εμας τους φυγοδικους, εν τελει
Το σπειραμα της συνειδησης
Δεν εχει τελειωμο ουτε νογαει απο πονο
Φτανει σε εξωτικα αστερια και συνεχιζει αδιαφορωντας για μας
Η τρεμεντινα
Μας δινει απλοχερα το τράτο
Να προτεινουμε κατι αλλο
Αντεξα ολα τα τραχωνια
Δεν αντεξα ομως με τιποτε
Που μ' εδιωξες απο το σπιτι σου
Σε διευκολυνα σε ολες τις τρανσιτο μεταφορες σου
Οταν ομως καταλαβα πως τα τραινα δεν σταθμευαν ποτε εμπρος μου
Αρχισα να πηδαω πανω τους τρωγοντας σανο και αναζητωντας σε
Προδωσα τους φιλους μου
Οταν παραδεχτηκα σε δυσκολες στιγμες
Οτι ειμουν φυσει μονηρης
Μονιά, με λετε, με ενα κερας
Οχι με δυο
Μομφες σε εμενα; Τον μεγα αποκωδικοποιητη?
Η ιστορηση της υπαρξης μας
Απο τους επομενους
Θ αναφερεται μονο στους προγονους μας
Θελω να κοιμηθω
Σε μια ζεστη αγκαλια
Και να νιωσω το γλυκερο σιωπηλο νερο και το αδολο πύαρ
Αδηλη και αρρητη αλλα και αδισταχτη
Και αδηφαγος και αδηριτη
Η αναγκη μου ναχω καποιον να λεω καληνυχτα
Βίος βίου δεόμενος ούκ έστιν βίος
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
