| |
σ' ολόλευκο
δίχως διακυμάνσεις τοπίο
ξεχασμένο απ' το σκοτάδι,
χάνω κάθε βράδυ τα κλειδιά μου,
τα βλέπω,
τα αγγίζω
μα ξεγλιστράνε συνεχώς μεσ' από τα χέρια μου
σε λευκές σχισμές
και χώνομαι μέσα τους να τα πιάσω
και τα ξαναβλέπω
και τα ξαναγγίζω
και πάλι γλιστράνε μέσα απ τα χέρια μου
σε λευκές σχισμές
και ξαναβυθίζομαι μέσα τους
κι όταν πια τα πιάσω
ανοίγω
γρήγορα
τη πόρτα
ενός χωρίς διακύμανση ολόλευκου τοπίου
τα όνειρα να ξεχαστούν απ' το σκοτάδι,
το σώμα ολόλευκο να γίνει κι αυτό,
επιτέλους,
τα κλειδιά να μη χάνει,
να μην κυμαίνεται.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
