| |
Ενα τραπέζι με ρόδες φτιαγμένο
απο ξυλουργό με αγάπη φτιαγμένο
τι σκέψεις στο νού του άραγε περνούσαν
καθώς το ξύλο πελεκούσαν
Οι έρωτες που είχαν περάσει
οι χαρές που τον είχαν προσπεράσει
τα όνειρα που είχε παιδί
οι ρόδες θα έφερναν πάλι
Τα χέρια αδιάκοπα πελεκούσαν
το ξύλο να πάρει μορφή
τα γυαλιά θολωμένα
από
τα μάτια με δάκρυα βροχή
Εικόνες πρόσωπα περνούν
το κάθε δάκρυ μια ιστόρια
κινηματογραφική
Μα ξάφνου
το χέρι παγώνει
το βλέμμα σαν αντικρύζει
στο κατώφλι φιγούρα γνωστή
Φαντασία θα είναι
παιχνίδια του νού
μα όχι
είναι εκείνη
η καρδιά αναγνωρίζει
η αγάπη ποτέ δεν ξεχνά
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
