Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
131548 Τραγούδια, 269638 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Για μια γενιά
 
Κάποτε θέλω να θυμάσαι τη φωτιά
που ‘χαμε ανάψει οι δυο μας
ανάμεσα απ’ του σαλονιού τα γκρίζα έπιπλα
και της γενιάς μας τη ζεστή τη λύπη.
Και απ’ το κουτί που μας ανέθρεψε
πρόσωπα κρυμμένα στη σιγουριά των κουστουμιών
μας μάλωναν, μόνο μας μάλωναν
για τη ζωή που κρύβαμε κάτω απ’ το μαξιλάρι.
Κι ύστερα με ύφος πατρικό και ξένο
κι απ’ ένα κόσμο άλλο σε ένα γυαλί τετράγωνο
μας ζήταγαν, μόνο μας ζήταγαν
να μη φοράμε λόγια που τους καιρούς θυμώνουν.
Και ‘γω με κόλπα του Οδυσσέα που ‘χα μάθει
σου σκέπαζα τα αυτιά σαν μελωδία
(να μην ακούς φωνές μπογιατισμένες)
και ήθελα, πόσο το ήθελα
να κάψουμε τη μοίρα μας μέσα σε αυτή τη φλόγα.

Κλεισμένοι μες σε τσιμεντένια σπίτια
που σκαρφαλώνουνε το ένα πάνω στο άλλο
χτίσαμε χάρτινη θαλπωρή και χίλια αύριο πεθαμένα.
Απ’ τα μικρά παράθυρα χαζεύαμε
αέναους διαβάτες όμοιους, σε μια πορεία κυκλική
προς το γνωστό τους τέλος.
Κι όλο φοβόμασταν του δρόμου την αλήθεια
όπως φοβάται πρωτάρης ναυτικός
του ωκεανού τα κύματα.
Κι όλο μαθαίναμε με γνώση σκόρπια
κιτρινισμένων σχολικών βιβλίων
να μοιραζόμαστε πιο λίγα από τα λίγα μας.
Κι όλο προσμέναμε
σα νεογέννητα μωρά, να μας ταΐσουν όνειρα
για να αποκοιμηθούμε.

Μετά μόνο κατάλαβες σαν είδες στον καθρέφτη
το ραγισμένο είδωλο που ‘μοιαζε κάποιου άλλου.
Έτρεμες βλέποντας γυάλινες ρωγμές
που το παλιό σου βλέμμα δεν ήταν να χωρέσει.
Έκαιγες με ένα πυρετό που ‘χε σκοπό να μείνει
στο αμάθητο κορμί σου.
Πέθαινες στου καναπέ σου την ασφάλεια
και μες τα κάγκελα του.

Κι άναψα ‘κεινη τη φωτιά για να τη μοιραστούμε
να ναι για σένα γιατρικό και θάνατος για μένα.
Τότε είναι που αναστήθηκες και ζήταγες να κάψεις
τις φορεμένες διδαχές που ‘κρυβες στην ντουλάπα.
Τότε είναι που πετάγονταν σα σπίθες βιαστικές
οι υπνωτισμένες μέρες μας που τρέκλιζαν για χρόνια.
Κι εσύ μονάχα δάκρυζες και γέλαγες και ζούσες.
Κι εγώ μόνο καμάρωνα τη νιότη που σου χάριζε
όλη ετούτη η στάχτη.

Κάποτε θέλω να θυμάσαι τη φωτιά
γιατί πάντα από μια φωτιά ταξίδια θα αρχινάνε.
Την έξω και τη μέσα μας.



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 13
      Στα αγαπημένα: 1
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Ξέρω πολλά για σας τους ανθρώπους αλλά δεν ξέρω κανέναν άνθρωπο...
 
XARMOLYPH
10-12-2011 @ 11:01


...Κι όλο μαθαίναμε με γνώση σκόρπια
κιτρινισμένων σχολικών βιβλίων
να μοιραζόμαστε πιο λίγα από τα λίγα μας.
Κι όλο προσμέναμε
σα νεογέννητα μωρά, να μας ταΐσουν όνειρα
για να αποκοιμηθούμε...



...αριστουργηματικό...μπράβο...



Ναταλία...
10-12-2011 @ 11:02
Κι όλο φοβόμασταν του δρόμου την αλήθεια
όπως φοβάται πρωτάρης ναυτικός
του ωκεανού τα κύματα.
Κι όλο μαθαίναμε με γνώση σκόρπια
κιτρινισμένων σχολικών βιβλίων
να μοιραζόμαστε πιο λίγα από τα λίγα μας.
Κι όλο προσμέναμε
σα νεογέννητα μωρά, να μας ταΐσουν όνειρα
για να αποκοιμηθούμε.

Δυνατό Μηχάλη ::yes.:: ::theos.:: ::theos.::
φλοισβος
10-12-2011 @ 11:40
Είχα πολλά χρόνια να διαβάσω κάτι τόσο όμορφο... Ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μας φίλε..
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
ο Γέροντας
10-12-2011 @ 11:43
Κλεισμένοι μες σε τσιμεντένια σπίτια
που σκαρφαλώνουνε το ένα πάνω στο άλλο
χτίσαμε χάρτινη θαλπωρή και χίλια αύριο πεθαμένα.
Απ’ τα μικρά παράθυρα χαζεύαμε
αέναους διαβάτες όμοιους, σε μια πορεία κυκλική
προς το γνωστό τους τέλος.
Κι όλο φοβόμασταν του δρόμου την αλήθεια
όπως φοβάται πρωτάρης ναυτικός
του ωκεανού τα κύματα.
Κι όλο μαθαίναμε με γνώση σκόρπια
κιτρινισμένων σχολικών βιβλίων
να μοιραζόμαστε πιο λίγα από τα λίγα μας.
Κι όλο προσμέναμε
σα νεογέννητα μωρά, να μας ταΐσουν όνειρα
για να αποκοιμηθούμε.

Μιχάλη πικρές αλήθειες ........................... ::yes.::
Φουλίτσα
10-12-2011 @ 11:49
σα νεογέννητα μωρά, να μας ταΐσουν όνειρα
για να αποκοιμηθούμε.

πολύ όμορφο!
Nikitas...
10-12-2011 @ 12:03
::yes.::
Αγνή
10-12-2011 @ 12:04
αριστούργημα φίλε!!!!
Αμάλθεια
10-12-2011 @ 13:43
Η αλήθεια μας σαυτή τη δημιουργία.... Ιδίως η δεύτερη στροφή.... Μπράβο Μιχάλη εξαιρετικό ::yes.:: ::yes.:: ::yes.::
Δ.ΣΚΟΥΦΟΣ
10-12-2011 @ 13:58
::yes.:: ::theos.:: ::yes.::
**Ηώς**
10-12-2011 @ 14:08
Κάποτε θέλω να θυμάσαι τη φωτιά
γιατί πάντα από μια φωτιά ταξίδια θα αρχινάνε. ..............!
πολλά !!!!!!!!!!!
AETΟΣ
10-12-2011 @ 17:22
Κι όλο προσμέναμε
σα νεογέννητα μωρά, να μας ταΐσουν όνειρα
για να αποκοιμηθούμε.

Υπέροχο!!!!!!

Καλησπέρα!
ΛΥΔΙΑ_Θ
10-12-2011 @ 20:18
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ::theos.:: ::theos.:: ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΜΙΧΑΛΗ
smaragdenia
11-12-2011 @ 10:28
Πέθαινες στου καναπέ σου την ασφάλεια
και μες τα κάγκελα του.

ΕΙΤΕ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ , ΕΙΤΕ ΟΧΙ , ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΦΥΛΑΚΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΡΑΤΑΕΙ ΔΕΣΜΙΟΥΣ ......

ΣΕ ΟΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ..............ΚΑΙ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΦΥΛΑΚΗ ΜΑΣ ΤΑ ''''''''''''''ΠΡΕΠΕΙ'''''''''''''' ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΕΙ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΘΕΣΗ.................

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΟΥ........................ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

::yes.:: ::yes.:: ::yes.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο