| |
(Αφού βάλω στις τσέπες μου τα ροδάκινα που παίζω στον αέρα)
Γράφω αυτά τα λόγια κάθε φορά σαν ισσοροπιστής
Πάνω στο σκοινί ενώ κάτωθέ μου χάσκει η άβυσσος
Γράφω αυτά τα λόγια κάθε φορά για να ξορκίσω ότι με τρώει
Προσδοκώντας μία ευχάριστη λήθη
Αγνοώντας για λίγο τις χοντρές σταγόνες της βροχής που με δέρνει
Η μνήμες μου είναι γεμάτες νοσταλγία, ανασφάλεια και ερωτήσεις
Το παρελθόν δεν ήταν ποτέ ήρεμο
Λιγους μήνες πριν, καποια χρόνια πριν
Ήμουν πάλι πάνω στο σκοινί, λίγο πιο πίσω
Το σκοινί για κάποιον που βρίσκεται μέσα στην κινούμενη άμμο
Είναι η λύτρωση
Για τον σχοινοβάτη όμως, αυτή η ανούσια επίδειξη ικανότητας
Είναι ένας ανούσιος, μοναχικός, σιωπηλός, θανατηφόρος δρόμος
Αφού την είσοδο του πατρικού μου στολίζει με τη σιωπή του ένα ψαράκι
Συχνά τις νύχτες κάνουμε παρέα
Μέσα στην γυάλα το ψαράκι αυτό φιλοσοφεί σιωπηλά
Με ένα τρόπο που κανένας άνθρωπος στην πολη αυτή η μιο μακρυά
Δεν τα καταφέρνει
Μέσα σε μια γυάλα μόνο του, σαν σχοινοβάτης
Μέσα σε ένα σπίτι γεμάτο πελώρια κτήνη που μια τους απόφαση
Ορίζει το θάνατο ή τη ζωή του
Κάθε μέρα τρώει το ίδιο φαγητό,
Και βλέπει το ίδιο σημείο
Αλλά ξέρει αυτό που δεν έμαθε κανένας εξερευνητής...
Λέει λοιπόν ο μονομάχος:
Δεν έχω μνήμη, έτσι λοιπόν κάθε μέρα ανακαλύπτω
Αυτό το δωμάτιο,
Έτσι λοιπόν το φαγητό μου κάθε μέρα μοιάζει κανούριο
Δεν έχω μνήμη και άρα δεν μπορώ να έχω φιλοδοξίες
Η ενοχές,
Δεν έχω μνήμη και τίποτα δεν μοιάζει οικείο
Τίποτα δεν βλέπω επικύνδυνο
Και κυρίως δεν μιλάω, είμαι τόσο απασχολημένος
Με αυτή την ολοκαίνουρια γυάλα..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
