stixoi.info: Δικαίωση

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	131547 Τραγούδια, 269638 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

Δικαίωση

Είναι που ξέρω πως πίσω απ’ τα κλειστά παντζούρια
πλανιέται μια νύχτα αλλιώτικη.
Διστακτικό και ετοιμόρροπο το βήμα της μοιάζει
με τρέκλισμα διαβάτη που αναζητά μια λύτρωση στη μέθη.
Οι κουρασμένες γειτονιές έγειραν να αποκοιμηθούν στον ίσκιο της.
Μα τούτο το δωμάτιο το στενό δεν τη χωράει
άξαφνα τόση γαλήνη.
Τριγύρω οι λερωμένοι τοίχοι κρύβουν τις ενοχές τους στο σκοτάδι.
Άραγε πόση ελπίδα αρκεί για να σφραγίσει
το πιο τυφλό μου βλέμμα;
Κάτω απ΄το ξύλινο κρεβάτι μένει ασάλευτη
μια ξεχασμένη θάλασσα.
Φαντάζει ενθύμιο από κείνους τους καιρούς
που έσπερνα στον ύπνο μου ταξίδια.
Κι όμως αυτά τα χρόνια τα αδίστακτα
γεμίζουν μόνο μ’ άπνοια το πέρασμα τους.
Έτσι απόμεινε κι η θάλασσα βουβή να αντανακλά
τη γέρικη ανάσα της · θηρίο λαβωμένο μες τη σκόνη.
Έτσι απόμεινα και γω να ξαγρυπνώ πίσω
από κάγκελα διάφανα, που ύψωσα μονάχος.
Κι απ’ έξω η νύχτα να ραγίζει με τα χνώτα της τ’ αστέρια.

Οι χτύποι του ρολογιού έστρεψαν προειδοποιητικά
τον παλμό τους, προς τη λήθη μου.
Σαν κάτι να άλλαζε στον κόσμο που ‘χτισα και έπρεπε να το νιώσω.
Μικρές αχτίδες διαπερνούσαν τώρα θαρραλέα απ’ τις ρωγμές μου.
Μα είναι δυνατόν ποτέ να ξημερώνει σ’ αυτά τα σκούρα μέρη;
Έσφιξα στο χέρι τούτη τη στιγμή της πρώτης, γυάλινης αυγής .
Έπειτα άνοιξα το παράθυρο και χάρισα στον άνεμο
μια αλήθεια, που ‘μενε κλεισμένη στο συρτάρι μου.
Καλημέρα.


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 5 Στα αγαπημένα: 0


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Αταξινόμητα Ομάδα Αταξινόμητα

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

Ξέρω πολλά για σας τους ανθρώπους αλλά δεν ξέρω κανέναν άνθρωπο...

aridaios 30-08-2012 @ 16:44	Έτσι απόμεινα και γω να ξαγρυπνώ πίσω από κάγκελα διάφανα, που ύψωσα μονάχος. Κι απ’ έξω η νύχτα να ραγίζει με τα χνώτα της τ’ αστέρια. ::rock.:: υπεροχο
Μαυρομαντηλού 30-08-2012 @ 18:18	Σαν κάτι να άλλαζε στον κόσμο που ‘χτισα και έπρεπε να το νιώσω. Μικρές αχτίδες διαπερνούσαν τώρα θαρραλέα απ’ τις ρωγμές μου. !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΝΙΩΘΕΙΣ ΤΙΣ ΑΛΛΑΓΕΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Μα είναι δυνατόν ποτέ να ξημερώνει σ’ αυτά τα σκούρα μέρη; !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!~~~~~~ ΚΙ ΟΜΩΣ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ....!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Έπειτα άνοιξα το παράθυρο και χάρισα στον άνεμο μια αλήθεια, που ‘μενε κλεισμένη στο συρτάρι μου. Καλημέρα. !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ::up.:: ::up.:: ::up.::
monajia 30-08-2012 @ 19:18	Έπειτα άνοιξα το παράθυρο και χάρισα στον άνεμο μια αλήθεια, που ‘μενε κλεισμένη στο συρτάρι μου. Καλημέρα. ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
Plannet Voice 30-08-2012 @ 20:36	Πολύ ωραίο ...Μιχάλη.... ::up.:: ::up.:: ::up.::
Ηώς 30-08-2012 @ 23:07	ούτο το δωμάτιο το στενό δεν τη χωράει άξαφνα τόση γαλήνη. .....ωραία γραφή Μιχάλη!!!!! καλοβράδυ να έχουμε!

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο