| |
Από μικρός φοβήθηκα το κόσμο μου που ζω
και βρήκα τη διέξοδο μόνο μ’ενα στιλό
Δεν ήξερα τι πάει να πει να δακρύζεις να πονάς
και στα 20 σου χρόνια να αρχίσεις να γερνάς
Τότε είμασταν παιδιά και γελούσαμε πολύ
τρέχαμε κάθε διάλειμμα να βγούμε έξω στην αυλή
Μα ο κόσμος των μεγάλων είναι ψυχρός σαν μια γωνία
που τέρατα σε κυνηγάνε και το σκας με αγωνία
Τρέχουν όλοι για ένα λόγο που ονομάζεται λεφτά
πουλάνε και τα όνειρα τους για να έχουν μετρητά
Δεν κοιτάνε πλέον στα μάτια πάει χάθηκε αυτό
τα λόγια τους φίλε γραμμένα μέσα από το κινητό
Δεν αράζουν στη πλατεία όπως κάναμε παλιά
δεν ξέρουν ούτε καν το λόγο που φορέσαμε φαρδιά
Δεν είναι αυτό το θέμα μα ούτε θα αναρωτηθούν
μία μορφή κουράγιου από πού μπορούν να αντλούν
Μοιάζουν κλώνοι υπνωτισμένοι και πιόνια στη σκακιέρα
που ξεχάσαν πως το βράδυ φέρνει μια καινούρια μέρα
Τι πόνο κρύβω μέσα μου κανείς τους δεν το ξέρει
κοπήκανε τα όνειρα στα δυο με ένα μαχαίρι
Μα σου είπα δεν μιλάνε και έτσι μόνος μου μιλώ
να βάψω τη ζωή μου όσο πιο πολύ μπορώ
Κ έτσι μόνος μου μιλω δεν έχω κάπου να τα πω
Χάνομαι στη μελωδία με ένα τρόπο θλιβερό
Κλείνομαι σε ένα καβούκι που το λένε μουσική
μα κ’ αυτό είναι ραγισμένο και φοβάμαι πιο πολύ
Κ έτσι μόνος μου μιλω δεν έχω κάπου να τα πω
Χάνομαι στη μελωδία με ένα τρόπο θλιβερό
Κλείνομαι σε ένα καβούκι που το λένε μουσική
μα κ’ αυτό είναι ραγισμένο και φοβάμαι πιο πολύ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
