| |
Ενα μεσημερι οπως ολα τα αλλα,
Καθισμενη σε μια καρεκλα να τον σκεφτομαι
Ειναι γελοιο,
Εκεινος γυρναει συνεχεια δεν εχει χρονο να σκεφτει
Να εξηγησει, ειναι παραξενο
Υπηρξαν στιγμες που δεν τον αντεχα στο πλαι μου
Καπου μεσα μου , εσπαγα
Να τρεξω ελεγα,
Μα μονο το ελεγα δεν ειδα να το κανω
Οσπου ουτε γραμμα ουτε τηλεφωνο
Αναρωτιεμαι καποιες βραδυες πριν ο υπνος
Με παρει πριν να λιωσω
Αν μαγαπουσε
Και εγω που του λεγα
Μην κλαις , θα μαι κοντα σου
Καταλαβαινεις..ειναι για λιγο..
Ετσι του λεγα
Μπορει να εφταιξε και κεινος
Μα κοιτα το βλεμμα μου
Ειναι πιο υποπτο και ενοχο απο εκεινου
Μην τον φοβαστε,
Δεν ειχε κανει τιποτα
Ητανε ολα στο πισω μερος του μυαλου μου
Και αν ειναι φορες που λεω πως δεν αξιζε
Τοτε χρειαζεται την αγαπη μου περισσοτερο
Τωρα που δεν την αξιζει καθολου..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
