Κερνά ο φόβος την ψυχή και την μεθάει
Πιάνει λιμάνι η ζωή μας κάθε βράδυ
Ο χρόνος ξένος που από δίπλα μας περνάει
Μ ένα τσιγάρο που βαθιά καίει σαν χάδι...
Σκυφτοί τραβάμε του χαμού το μονοπάτι
Γυμνοί κι αδιάφοροι στου κόσμου την μανία
Αν μ' αγαπάς μην με ρωτάς αν έχω κάτι
Δεν έχω τίποτα που να 'χει σημασία...
Είδα στον ύπνο μου ένα βαθύ ποτάμι
Και τον Θεό να ζει ανάμεσα στα δέντρα
Ζω σ' ένα σπίτι δίχως πόρτες και ταβάνι
Μόνο παράθυρα κλειστά μανταλωμένα...
Δεν κλαίω πια μόνο το πείσμα μου ματώνω
Τη μια αντίθετος την άλλη προκομμένος
Μην με ρωτάς γιατί ανάβω και θυμώνω
Είναι που έμαθα να ζω αποκομμένος...
Τυφλός στου δρόμου την απέραντη πορεία
Από συνήθεια ακούω και μαθαίνω
Μικρός προσπάθησα να βρω μια ευκαιρία
Μα τώρα έμαθα να ζω και να πεθαίνω...
