| |
Θα'θελα να'χα μια σκια,σκια απο χαρτονι,
να την κοιταζω σιωπηλα,σε ζεστη η σε χιονι,
θα'θελα να'χα ανθρωποι,και μια σταλια μετάλλου,
να το τροχησω στο βορια,δικο μου,οχι αλλου.
Κι οταν τις νυχτες ξαγρυπνω,οταν σαν φιδι μοιαζω,
οταν τυλιγομαι σκληρα,οταν φριχτα ουρλιαζω,
να στεκομαι σε μια ρωγμη,με τεχνητες ακτινες,
και να θωρω τις ακρες μου,και τις μικρες μου ινες.
Να ψαλλιδιζω υπουλα,κομματια της σκιας μου,
κομματια της ψυχουλας μου,κομματια μοναξιας μου,
και να τα δινω ανταλλαγμα,λιγων στιγμων γαληνης,
σ'αυτα και κεινα τα στοιχειά,της σιωπηλης μου κλινης.
Ισως-δε ξερω σιγουρα-ισως να τα χορτασω,
και παρακατω να σταθω,κρυφα να ξαποστασω,
κι αν η σκια μου πια χαθει,ακρωτηριασμενη,
κι αν περπατω σαν ανθρωπος,μα δειχνει σωριασμενη,
αν δω τα χερια πως κινω,μα κεινη δε κινειται,
αν δω στα γονατα τη γη,μα κεινη αιωρειται,
τοτε θα ξερω εγινα,αυτο που μ'ειχαν ταξει,
αυτο που μου το χαρισαν"δε μας χρωστας ενταξει",
εκεινο που αρνηθηκα οταν ειπα θα ζησω,
χαμενου σωματος φτερα,για σας να αποκτησω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
