| |
Απο του Πάνα τη σπηλιά ξεπρόβαλες καλή μου,
όψη θεϊκή, μυριόκαλη, νεράϊδα, προσμονή μου.
Με βήμα αλαφροπάτητο κατέβαινες τη ρούγα
και γύρω μοσχοβόλαγαν μυριάδες τα λουλούδια.
Ο ήλιος και τα σύννεφα εκεί ψηλά στα ουράνια,
εκέντριζαν ακτινωτά δυσδιάβατα ρουμάνια.
Ζωγράφιζαν απανωτά, χρωματιστά, θυμήσου,
πάνω στις πιο ψηλές κορφές του Αίνου, τη μορφή σου.
Και συ λαμπρό αστέρι μου σαν το γοργό το άτι,
κατηφορίζεις τρέχοντας μπροστά στο μονοπάτι.
Ίσα στη θάλασσα με μιάς να βρείς τον Ποσειδώνα,
κρατώντας χάντρες στο λαιμό, στην κεφαλή κορώνα.
Σιέται η θάλασσα, ριγά, ανατριχίλα βγαίνει,
η τρίαινα η θεϊκή κονδυλοφόρος γένη.
Να γράφει μέσ΄τα κύμματα, για πάντα τα δικά σου.
Τον έρωτα, την ομορφιά, τη χάρη, τ'όνομά σου!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
