| |
| | To νανούρισμα της Ίλσα |  | | | ''Tι να θυμηθώ απ' τα μάτια σου;'' | | |
Κι αφού η φλόγα μεταμορφώθηκε σε στάχτη, κι ο μανιασμένος άνεμος συρρικνώθηκε τόσο που χώρεσε σε πνεύμονες θνητούς, μπορώ να στο εξομολογηθώ. Δεν είναι πως σε ξέχασα. Αλίμονο. Όσο κι η πραγματικότητα γδάρει το δέρμα μου, ανελέητα, δεν σβήνεται ο πρώτος σου ο αναστεναγμός. Αλίμονο. Αναμνήσεις καταδικάζονται να γίνουν τα όνειρα που δεν χορτάσαμε. Αλήθειες όπως η δίκια μας ανοίγουν φτερά για έναν κόσμο παράλληλο, απρόσβλητο απ' την φθορά, και στέλνουν φωτεινά σήματα για να μας καθησυχάζουν. Οι άνθρωποι τα ονομάζουνε αστέρια, εσύ όμως μου έμαθες να αποκωδικοποιώ τα μυστικά μηνύματά τους. Γι’ αυτό ποτέ δεν πρόκειται να γίνεις μια ανάμνηση. Επειδή ακόμα τρέφεσαι από τη σάρκα, το αίμα και τα όνειρά μου. Όχι όμως από τα σημερινά. Το ξέρουμε λοιπόν κι οι δύο πως σε μια διάσταση παράλληλη είμαι το χώμα που αγκαλιάζει σφιχτά τις ρίζες σου κι εσύ η αύρα η θαλασσινή στο γυμνωμένο σώμα μου. Όμως, στον κόσμο αυτό σ’ αγάπησα. Με την ανάγκη που το μωρό αναζητά το στήθος της μάνας κι ο μάρτυρας τον θάνατο απ’ το εχθρικό μαχαίρι. Στον κόσμο αυτό λοιπόν, που μακριά σου τον αισθάνομαι, στιγμές στιγμές, αβάσταχτο, έμαθα πια να αναγνωρίζω τις πολλαπλές εκδοχές του εαυτού σου. Στο βλέμμα της γερόντισσας, το φιλί της μάνας, την αγκαλιά της ερωμένης. Είσαι εκεί. Ζεις μέσα από ένα άλλο σώμα, μια άλλη ψυχή, μα με την ίδια φλόγα στα σπλάχνα σου. Και, ξαφνικά, μεταφέρομαι δίπλα σου. Είσαι δικιά μου, ξανά. Σαν να μοιραστήκαμε τους χωριστούς μας δρόμους, σαν η μοίρα να μας έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία. Δεν είμαι τρελός. Σ’ αγαπώ τόσο που έμαθα να σ’ ανακαλύπτω. Να μην μπορείς να κρυφτείς στο σκοτάδι της πραγματικότητας, στην αντανάκλαση των ειδώλων μας στον ποταμό του χρόνου. Σε βλέπω να ωριμάζεις, να χτίζεις, να δίνεσαι, να πενθείς, να πονάς, να ζεις. Σε πλάθω λέξεις, σχηματίζω προτάσεις από την ύλη σου, σε ψιθυρίζω, σε διαβάζω, σε αισθάνομαι να τρέχεις στα μάτια και το μυαλό μου. Κι ύστερα, σου διαβάζω στοργικά, καθώς το φως χαμηλώνει, τα σ’ αγαπώ που στερηθήκαμε για 6 χρόνια, 4 μήνες, 18 ώρες, 3 λεπτά κι όσο κρατάει ένας θάνατος. ‘’Σ’ αγαπώ’’, μου ψιθυρίζεις. ‘’ Μην μου λυπάσαι. Σ’ αγαπώ. Κι αν είμαι εγώ που δίνομαι κι αφήνομαι μακριά σου, πάντα θα έχω για εσένα κόσμους και εαυτούς παράλληλους να σου χαρίζω . Ποτέ δεν πρόκειται να εξαντληθώ και να εκλείψω από το πλάι σου. Σ’ αγαπώ’’. Κι εγώ, ασάλευτος και παγωμένος –φοβάμαι τόσο μήπως και σε ταράξω-, συνεχίζω να διαβάζω, ξεκλέβοντας, ανάμεσα απ’ τις γραμμές, ανάσες για να σε παρατηρώ. Τα μάτια σου βαραίνουν, η μορφή σου γαληνεύει, κι έτσι, γλυκά-γλυκά, στα βλέφαρά μου αποκοιμιέσαι…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Θάνο, αυτή η απώλεια ποτέ δεν θα γίνει συνήθειά μας...3/9/2016 | | | |
|
eythis
18-09-2016 @ 00:35 | Κι εγώ, ασάλευτος και παγωμένος –φοβάμαι τόσο μήπως και σε ταράξω-, συνεχίζω να διαβάζω, ξεκλέβοντας, ανάμεσα απ’ τις γραμμές, ανάσες για να σε παρατηρώ. Τα μάτια σου βαραίνουν, η μορφή σου γαληνεύει, κι έτσι, γλυκά-γλυκά, στα βλέφαρά μου αποκοιμιέσαι…
Πολύ ωραίο όλο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! | | Μαυρομουστάκης
18-09-2016 @ 07:55 | Υπέροχο.
Σε μαγεύει.
Δε θες να τελειώσει! | | Κων/νος Ντζ
18-09-2016 @ 08:44 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | ΒΑΛΣΑΜΟ
18-09-2016 @ 10:47 | ::theos.:: ::theos.:: | | χωρίς λόγια
19-09-2016 @ 08:58 | Σούπερ | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
