| |
Στάθηκα λοιπόν, μπροστά στον τοίχο
Με το αίμα μου πήρα να ζωγραφίσω ένα κύκλο
Τα νιάτα μου βαμμένα στο πορφυρό του χρώμα
σαν δάκρυα που έσταξαν, ξεράθηκαν στο χώμα
Κι οι σκέψεις μοιάζουν κουρνιασμένες στη γωνία
μεθυσμένες , φοβισμένες και γυμνές
σαν κόρες που τις βιάσανε, πατέρες δίχως ενοχές
Περιμένουν ο κύκλος για να κλείσει,
κ του δωματίου η λάμπα για να σβήσει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
