| |
Εσύ που άπλωνες τα χέρια
Κι αγκάλιαζες τον ουρανό
Εσύ που μέθαγες τ’ αστέρια
Μ’ έναν ζεϊμπέκικο καημό
Φύλλο το φύλλο μαραζώνεις
Σαν δέντρο φθινοπωρινό.
Θεέ μου, αυτούς τους λιγοστούς
Μην τους θαλασσοδέρνεις
Μα τους αετούς, σαν αετούς
Κοντά σου να τους παίρνεις.
Εσύ που απλόχερα σκορπούσες
Το γέλιο σου και τη χαρά
Εσύ που εύκολα ξεχνούσες
Με τη μεγάλη σου καρδιά
Χλωμό κερί και σιγολιώνεις
Μες στου θανάτου τη φωτιά.
Από τη Συλλογή : "Έρωτας είναι η ανάσα της καρδιάς"
( Ιωάννινα 2008 )
(F)
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
