| |
Σήμαντρα τ’ουρανού.
Κάποιοι,περαστικοί, πικρής αγάπης λέγαν δάκρυ..
άλλοι ανέμου μαυλιστή γλυκό τραγούδι..
μερικοί του δάσους ο συνωστισμός..
φευγιό της πυρκαγιάς λέγανε άλλοι.
Κι’οι πιο πολλοί μια άγρια περηφάνεια,,,
που δέντρο έγινε μοναχικό
σε τούτο το σκληρό τοπίο της σιωπής..
κλαδιά ν’απλώνει κάθε σούρουπο
αλλοτινά να κουρνιάσουν φεγγάρια
και θύμησες διαβατάρικες..
μαζύ και ιστορίες απ’το απέραντο νερό
του ταξειδιού σε πολιτείες που νυχτώνονταν στις μέρες τους
κι’ανθρώπους πού’χαν ξεχάσει να θυμούνται…
΄Ολα σε μυθικού καπνού γαλάζια αχλύ
που ασταμάτητα στο νού του ανεβαίνει..
Τώρα φορές γελά, φορές λέει τραγούδια στη σιωπή ..
άλλες θρηνεί με την βροχή ή του αέρα κουβεντιάζει…
για την αγάπη που νυχτώθηκε στο χαμένο νόημα του κόσμου ,
το άδικο της Ιστορίας, τα τόσα άταφα, άψαλτα, αλιβάνιστα
Ελλήνων κόκκαλα,
για της φυλής τα αρπαγμένα ιερά,
τα παιδιά ,τους ξενητεμένους, τα πουλιά και τα σύννεφα
και τους τόσους ήλιους που ο ήλιος του ακατάπαυστα ανάβει
...και σβήνει.
Κι’άλλες , Νοέμβρης-Σποριάς,
από προσδοκίας ρήματα μεθυσμένος,
σκύβει φιλά το χέρι γυναίκας από το Ιβρινδί ,
ασπάζεται μπακάλη απ’το Τομάζι,
αγκαλιάζει και σκουπίζει τα δάκρυα ορφανών
στην Πούντα, το Μπαϊρακλί, το Τραπάκιοϊ,
άχραντα προσκυνά κορμιά κοριτσιών στα πηγάδια στ’Αλάτσατα
και πεθαίνει με τους ζωντανούς θανάτους
των χαρεμιών της Μαγνησίας
-.Συχωρέστε με που τόσο περιμένετε και δεν ήρθα!
.-.Δεν φταίω’γώ!..ψελλίζει..
Κανείς δεν του απαντά..
και ξανά και ξανά:.-Δεν φταίω’γώ!,τους λέει,
καθώς οι σεπτές μορφές,
στο άκουσμα εσπερινών σημάντρων τ’ουρανού,
κατάνυξης ανάβουνε καντήλια,προσμένοντας
‘αναφανήναι τις των οστέων (τους) έκδικος’*..-
*να εκδικηθεί κάποιος τα κόκκαλά τους(Βιργίλιος)..
[align=left]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
