| |
Κλείνουν τα μάτια μου και βλέπω μια μορφή:
Το είδωλό της στο σκοτάδι, με καλεί,
πέρα απ του νου τα μονοπάτια να διαβώ,
μίλια μακριά που είναι για να την ξαναδώ.
Πέφτω και χάνομαι στα έγκατα του νού,
βυθίζομαι την θάλασσα του λογισμού.
Κι έτσι όπως πέφτω προς τα πάνω με τραβώ
κι όλα αντιστρέφονται κι απο ψηλά κοιτώ.
Πέρα απ τα πέπλα των συμπάντων θα κοιτώ,
μέσα απ της ύλης τα δεσμά θα ξεγλιστρώ.
Και οδηγός μέσα απ τους κόσμους που περνώ,
μια φωτεινή κλωστή, πίσω για να γυρνώ.
Όσο πολύ μακριά κι αν είναι θα την βρω.
Στο παραθύρι της θα πάω να την δω.
Κι όπως κοιμάται στης νυχτιάς την αγκαλιά,
θα την γεμίσω με αιθέρινα φιλιά.
Μέσα απ το κρύσταλλο περνώ και την κοιτάζω.
Σε αλλουνού αγκαλιά κοιμάται, και σπαράζω.
Κι από την λύπη, σπάει η φωτεινή κλωστή.
Ίλιγγος, μια κραυγή και έπειτα σιωπή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
