Στην αίθουσα αναμονής
στην πύλη πού ´ναι ανοιχτή.
Στο κάθισμα το διπλανό
που ´ναι γεμάτο ή κενό.
Στη γλύκα είσαι του πηγαιμού
στην πίκρα κάποιου γυρισμού.
Για το ταξίδι προορισμός
η ένωση κι ο χωρισμός.
Στο βλέμμα το λυπητερό
στο άγγιγμα το αλγεινό.
Είσαι στο πέλαγος μεσίς...
Στους θάμνους, στις βουνοπλαγιές.
Μεσ´ στα σοκάκια των νησιών
στο κύμα, στην ακρογιαλιά
και στα παγκάκια τ´ αδειανά.
Είσαι η σημαία στον ιστό
Το άϋλο, το χειροπιαστό
είσαι το κύμα, ο γυαλός
το γέλιο ο αναστεναγμός.
Είσαι της Boca η γειτονιά
Της Ushuaia η παγωνιά.
Της Cartagena η ζεστασιά
Του Marquéz είσαι η μοναξιά.
Είσαι του tango ο ρυθμός
Και του Gardel ο λυρισμός.
Της θάλασσας η απλωσιά
και του ανέμου η δροσιά
είσαι η λύπη της βραδιάς
το αγκάθι είσαι της καρδιάς.
Στα όνειρα μου μέσα ζεις
Το είναι μου απομυζείς.
Είσαι η ελπίδα που θρηνεί
το ρόδο που χει μαραθεί
Είσαι της λύπης ο λυγμός
και της χαράς αλαλαγμός.
Είσαι κατάρα και ευχή
είσαι το τέλος κι η αρχή
Το αλύτρωτο του λυτρωμού
ο πόνος κάθε χωρισμού.
Είσαι παντού, είσαι παντού...
Και ας μην είσαι πουθενά
Ανάμνηση είσαι δυνατή
στο κάθε κύτταρο η δομή.
