| |
Κι αν μαραίνομαι αντρειεύω
Χωρίς μωρίας χαλασμό
Ότι ωραίο το ξοδεύω
Σαν μετράω τον καιρό
Φτάνει νάσαι αιώνια εσύ
Δεν θα σε βρούν τα χρόνια
Και την αγάπη σου την πιο πιστή
Χειμώνων δεν θα τη σβήνουν χιόνια
Πιστό και το βλέμμα μου που σε κοιτάζει
Τι μάτια μούβαλε η αγάπη μες στο νού
Να δέχεται τα βέλη να σπαράζει
Καλοδεχούμενα σ'αγαπάει αφού
Και η ψυχή τι να ζυγιάζει στην καρδιά
Όχι είναι ότι ας είναι παραμορφωμένη
Μη να την ψέγω κι αν θέλει πιο πολλά
Αγνός καημός δεν την πικραίνει
Κι ο πόθος που θα φανεί πανευτυχής
Τι του ταιριάζουν άπειρες χαρές
Τόσο συχνές κοψιές της ηδονής
Ξέχειλες νάναι διπλές γλυκές
Θα νιώθω τότε νέο το άμοιρό μου σώμα
Σφύζει ξανά και τό ζεστό μου αίμα
Οι θησαυροί της νιότης φαίνονται στο χρώμα
Στο μαύρο ακόμα δεν πέρασα το ρέμα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
