| |
Ένα παράθυρο κλειστό
στη μνήμη όμως ανοικτό,
που το κοιτά με τη ματιά
του έρωτα που δεν ξεχνά.
Πώς να σβήσει η στιγμή
που σε είδα 'κει κόρη αγνή
με το φεγγάρι το χρυσό
πάνω σου στέμμα μαγικό.
Κυλούν τα χρόνια γοργά
και το κορμί...μια χαρακιά
και τα χιόνια πυκνά
και τα βήματα βαριά.
Μα πώς να σβήσει η στιγμή;
Που σε κοίταξα δειλά
και μου μίλησες γλυκά'
και Ω! Τι ρόδο, τι ευωδιά!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
