| |
Σ' ένα φαράγγι του Νοτιά θα σ' αρνηθώ
Στα κακοτράχαλα του νου σου τα λημέρια
Θα πιω νερό της λησμονιάς και θα θρηνώ
Να ξεψυχώ δεν θα με δεις στα δυο σου χέρια...
Πλάϊ στους θύμους.. με τ' αγκάθια αγκαλιά
Αγριοκάτσικα θα μπουν στ' άδειο μου σώμα
Θα σκαρφαλώνω ένα - ένα τα βουνά
Και θα κοιμάμαι στ' αγιασμένο τους το χώμα...
Απ' τις ρωγμές κάποιας σκιάς θα πιω ρακή
Ποτό του πόνου.. της αλήθειας.. του σεβντά μου
Δεν με χωράει πια καμία φυλακή
Είναι στα όρη ζυμωμένα τα όνειρά μου...
Μάνα μου είχα στη ζωή μια μαχαιριά
Και ο πατέρας μου.. γκρεμός.. μ' αβύσσου βάθος
Είμαι μια άγρια της φύσης ζωγραφιά
Που κάποιο χέρι την ανέστησε με πάθος...
Δεν ξέρω πια αν κυβερνά η λογική
Όταν παράλογα οι άνθρωποι παλεύουν
Από της ζήσης την σκληρή επιταγή
Οι ποιητές και τα θεριά μόνο ξεφεύγουν...
Γι' αυτό τα ύψη σου Ζωή μου προσκυνώ
Και ένα γίνομαι με φως, νερό και χώμα
Διψώ για σένα.. και αιώνια πεινώ
Κι έχω μια γεύση αθανασίας μες στο στόμα...
4-8-2007
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
