| |
Πούδραρε η σκόνη απ την παλιά της περηφάνεια
τα κουρασμένα και χλωμά της μάγουλα.
Ήταν κι εκείνος ο εφηβικός βήχας που την ταλάνιζε
γιατί όμως αφου εδώ και είκοσι χρόνια
είχε απαρνηθεί την παλιά της ζωή
και βίωνε φανερά πια τον έρωτα.
Εκείνο τον έρωτα, που η σκληρή της σοβαροφάνεια
της απαγόρευε, να τον ζήσει σαν παιδί λερωμένο με πηλό.
Τώρα όμως είχε βουτήξει με το κεφάλι μέσα στην λάσπη
την όμορφη λάσπη και ίσως την καθαρή
όλα φάνταζαν υπέροχα για την Ρηνούλα
την μοναχοκόρη του κυρ Διαμαντή του θυρωρού...
Τόσο που η υπεροψία της, την είχε φτάσει στο σημείο
να ειρωνεύεται παλιές της φίλες σαν ανέραστες.
Τώρα όμως τι της συνέβαινε;
ήταν τόσο λίγος ο Άγιος Έρωτας;
δεν αγαπούσε η Ρηνούλα τους ποιητές
ακόμα κι όταν ερωτεύτηκε τους σνομπάριζε
σαν εργαλείο χρησιμοποιούσε την πανσέληνο
για να δείξει ότι δεν διέφερε από τις νότες του συρμού
ξαφνικά πεθύμησε την παλιά της ζωή
αλλά δεν ήθελε να στερηθεί και την καινούρια
άκουσε το κλειδί να γυρνάει στην πόρτα
και εκείνον να μπαίνει μέσα μέσα με ένα μικρό μπουκέτο τριαντάφυλλα
του μίλησε γλυκά ίσως και ήρεμα
πάντα φοβόταν να μην τον χάσει...
ΚΘ 20-5-2020
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
