| |
Πήραμε την ανηφόρα
που` χε τα σκαλιά στη σκόνη
που` χε γλίνα στο μπαλκόνι
που` χε βάτα κι` αγκορτσιές,
δυο αγριελίτσες στερημένες
και κρινάκια της αυγής.
Πήραμε την ανηφόρα
και δεν μίλαγε κανείς.
Ανεβήκαμε στη πέτρα
στα στουρνάρια της ζωής
κι` ήτανε χρυσό το στάρι
και τ` αλώνι ανθηρό,
μας κοιτούσαν χίλιοι φάροι
κι` έψαχνε η γης νερό.
Κι` είχε αγκούσα και φωτιά
που μας έκαιγαν τα χείλη
τη παλιά μας τη γκορτσιά
σε μια μάντρα ακουμπισμένη,
πήραμε την ανηφόρα
και δικοί μαζί και ξένοι.
Σκαρφαλώσαμε στο τοίχο
που είχε τη μικρή ροδιά
ρόδα όλη φορτωμένη.
Σαν λέγαμε όλοι, που ανήκω
που το δάκρυ, που το χάδι
κι` έπεσε βαθύ σκοτάδι.
Στης πορείας μας το δρόμο
που ήταν λένε αλλουνών,
στα χρυσά λιχνά σιτάρια
και στο πράσινο τριφύλι,
λίγα παιδικά αχνάρια
και λαδάκι στο καντήλι.
Για της γης την ανηφόρα
που` χε σαλιγκάρια χίλια
κι` ανεμώνες, χρώμα μπλε.
Για της γης την ανηφόρα
που` χε νότες στο κουπλέ.
Με της μουσικής το ντύμα
ντύσαμε θαρρώ την πλάση
κι` είε ο δρόμος τόσα κρίνα
μιας Λαμπρής γιορτή να φτιάξει.
30-4-2023
Αδαμοπούλου Γεωργία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
