| |
ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ. 2_5_24
Την είδα πάλι τυχαία να περνά τα γνώριμα μονοπάτια. Άλλωστε από τότε που μου έκανε εντύπωση πάντα σαν άνοιγα τα παράθυροφυλλα κοίταζα τον παράδεισο της....
Αναρωτιόμουν που είχε χαθεί πολύ καιρό τώρα...
Τριγύριζε δακρυσμένη.... Κόμποι κατέβαιναν και εσφιγγε τα χείλη μη ακουστούν οι λυγμοι... Πλησίασα, τη ρώτησα που χάθηκε.... Γύρισε το μουσκεμένο της πρόσωπο και είπε "Πέρασαν δυομισυ δεκαετίες". Συγνώμη τι λες; ρώτησα απορημένη. Δεν σε καταλαβαίνω...
Φαινόταν κατάκοπη σαν να περπατουσε ώρες... Καθισαμε στο πεζούλι δίπλα σ'εκείνη την πόρτα που έπαψε να'χει λουλούδια, παρά μόνο ένα μεγάλο κλαδί ξεραμενου φοίνικα να τη στολίζει.. Που πήγε εκείνη η ομορφιά; σκέφτηκα χωρίς να το φωνάξω.... Εκείνη μουρμούριζε και ένας βαθύς αναστεναγμός προστέθηκε στα λόγια της.
"Ήταν μια μεγάλη Πέμπτη που ήρθε το φως στην ψυχή μου και ζέστανε την παγωνιά μου.... Τ'ακους; Με ένα νεύμα της έδωσα να καταλάβει ότι την ακούω.... Της έπιασα τα τρεμάμενα χέρια... Είχαν παγώσει. Κι ας μην έκανε κρύο..
Από 'κείνη τη μέρα, ανέβαινα ένα διαρκή Γολγοθά με χαρά! Συνέχισε... Πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια και σήμερα ένιωσα ότι βαδιζα όλο αυτό τον καιρό την τελευταία ανηφορια και τα βήματα με δυσκολευαν.... Τσακισμένη έφτασα να ανέβω τον εικοστό πέμπτο γύρο οπού σταυρώθηκα. Παντού με κάρφωσαν.Στην ψυχή και στο σώμα... Βαρύς αυτός ο ανήφορος στο Γολγοθά μου... Συρθηκα! Ματωσα! Έκλαψα την σταυρωμένη μου αγάπη... Πέρασαν ώρες.... νύχτωσε....
Κοίταξα τον ουρανό που παντα επαιρνα ελπίδα και ειπα" τετελεσται" χωρίς την ανάσταση... Έσβησε κι ο παράδεισος. Τι απομένει;
Κ. Λ. Inokrini
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
