| |
Ας παίζουμε πια τώρα στα κρυφά κρυφτό
πίσω απ’ ανόητες κουρτίνες φυλαγμένοι
μόνοι εμείς, αδιάφοροι και ξεχασμένοι
μέσα στης πόλης το βουβό αναφιλητό.
Σκυφτοί επαίτες στων ψυχών το ζοφερό
τ’ άγριο το κύμα που το έρεβος προσμένει
μέσα στις θλίψεις μας αιώνια βαλτωμένοι
ας πλέουμε στου χειμώνα τον καιρό.
Άγριες βροχές θα μας σγουραίνουν την τριχιά
που γερασμένη σιγοσφίγγει το λαιμό μας
σαν μια ελπίδα π’ αρπαγμένη απ’ τα μαλλιά
βάρος προσθέτει στο στραβό το ριζικό μας
φέρνοντας θύμησες κι αγέρηδες ξανά
μέσα απ’ το τρύπιο της ζωής το μερτικό μας.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
