| |
Ήσουν ντυμένος το ατλάζι της σιωπής
Από τα μάτια σου ξεχείλιζε η πορφύρα
Είχες τη λάμψη νύχτας καλοκαιρινής
Και τα μαλλιά σου.. ένα απόσταγμα από μύρα...
Ήσουν ταγμένος στης αγάπης τις βουλές
Κι ο ήλιος χάραζε τ' ολόλευκό σου δέρμα
Τα σωθικά σου έσκιζε ένας αμανές
Κι είχες ακάνθινο του έρωτα το στέμμα...
Ήσουν σκυφτός και ταπεινός σαν τον Χριστό
Με τα σανδάλια σου λιωμένα απ' τον δρόμο
Μα δεν παρέκλισες στιγμή απ' το σωστό
Διπλά τον πλήρωνες του άδικου τον φόνο...
Έστεκες μόνος στο λιμάνι του καημού
Και με το κύμα πάντα έπιανες κουβέντα
Κάθε που έπεφταν τ' αστέρια τ' ουρανού
Το φως τους έκλεινες στα δυο γυμνά σου χέρια...
Ώσπου η Σελήνη σε λυπήθηκε κι αυτή
Κι έσταξε έρωτα στ' ατλάζι της σιωπής σου
Και μια γυναίκα σαν τα κρίνα δροσερή
Ήρθε και ξάπλωσε δειλά μες στο κορμί σου...
Πήρε τη θλίψη και το δάκρυ σου αγκαλιά
Βάλσαμο έσταξε σε κάθε μια πληγή σου
Από το πάθος ξεχειλίζαν τα φιλιά
Λες κι η χαρά είχε βαφτίσει τη ζωή σου...
28-4-2007
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
