| |
Σε αναζητούν μικροί κοιτώνες , αρετές που ξέχασες
σε δάκρυ απο κρύσταλλο.
Σε επιθυμούν όλα του κόσμου τα κρυφά σαν το τσιγάρο σου
το τελευταίο ανάβεις γι απόψε.
Στο φώς σε είδα , στα θαμπά σου χαρακώματα γελούσες σαρκαστικά, και
ευωδίαζες στους πυρήνες της αιώνιας ομορφιάς του κόσμου.
Σε βάλτους έρπεσαι , σαν μια κιθάρα , -θαρρείς πως είσαι...
και τι καταλαβαίνεις?
κανείς δε σε ακούει , κανείς δε σε διαβάζει..
Δεν είσαι εσύ για εδώ , εκπτώτος άγγελος σε 'ενα μεγάλο παζάρι ,
πουλημένων στρατιωτών.
Θαρρείς και σε ξέρω αιώνες πριν , σα κάστρο με λευκά τα τείχη.
τους δρόμους μπέρδεψες , και της πηγής τα μονοπάτια ανάστησες, σαν
τίποτα ποτέ να μην υπήρχε.
Λέξεις στροβιλίζονται στης αγκαλιάς του ανέμου , κι εσύ κρυώνεις.
Πως δεν ακούς?τη ζεστασιά την δέχεσαι?την αγνοείς?
Λαγνείες σαν σκεπάζεσαι και σιγοκαίς του ψέμματος το βλέμμα , εκει σαν πας
και αγνοείς μια ευφάνταστη αλήθεια ,
τι κι αν όλα έγιναν συνήθεια?
πάντα υπάρχει το επόμενο πρωι.
Σαν βράχος στέκεσαι σ'ορμητικά ποτάμια ,
το κύμα νοιώθεις να ξεσπά , και ονειρεύεσαι φιλιά απαγορευμένα.
Πρίγκηπα μην αρνηθείς λοιπόν ...
το αίμα νερό δε γίνεται για κάποιον που διψά ,
αυλάκι μόνο γίνεται για όποιον σε πονα!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
