| |
Πόσο ζηλεύω τους αγέρηδες στ' αλήθεια
κάθε που βγαίνεις σου χαιδεύουν τα μαλλιά
και το κραγιόν σου που σου έγινε συνήθεια
να το φιλάς τα μεσημέρια στα κλεφτά
Άγγελος να 'μουν που δεν βλέπεις από δίπλα
κρυφές σου σκέψεις για να ακούω δυνατά
κι όταν ξαπλώνεις να σου λέω παραμύθια
γεμάτα χρώματα και όνειρα γλυκά
Το καθρεφτάκι σου τι δέος να γινόμουν
όταν στολίζεσαι να σε θαυμάζω στα κρυφά
σαν πειρατής μες την καρδιά σου να χωνόμουν
λύτρα θα ζήταγα για μένα να χτυπά
Μες το ποτό που σε ζαλίζει να κρυβόμουν
όταν με πίνεις να σου παίρνω τα μυαλά
και μουσική να σ' ανεβάζω πως ευχόμουν
τις νύχτες στ' άστρα να σε χόρευα γλυκά
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
