| |
Εξοργιστικό παραλήρημα
Σκαρί απάνεμο, απέμεινα μονάχο
Μακριά από την μάζα
Ως φαίνεται τα προσόντα δεν τα ‘χω
Και δίχως καμιά καβάτζα
Τι θ’ απογίνω απορώ
Χαφιές ίσως ή κουβερνάντα
Των βλασταριών της λαοφαγίας.
Κολάσιμη ιδέα θα ‘ταν όντως
Λεύτερα να ζούσαμε
Απών, λέει, των δεσμών ο πόνος
Μιας και δεν θα προσκυνούσαμε
Ποτές άγριους εκμεταλλευτές
Όπως μας θέλει δηλαδή
Τούτη η αγία, κορεσμένη εξουσία.
Στα σίγουρα, επιδεικτικά θ’ ατιμαστώ
Αν ξαφνικά μετανιώσω
Στον χορό πανηγυρικά αν δεν μπω
Πρέπει ν’ αρνηθώ τα κομμάτια μου να ενώσω
Και ν’ αρκεστώ διαμελισμένος να ζω
Τι γίνεται όμως μικρή μου που
Κι ετούτη ακόμα, η σιγουριά, δεν με κρατά.
Γι’ αυτό, σκαρί απάνεμο απέμεινα μονάχο
Μακριά από τη μάζα
Μπας και μπορέσω εμένανε να ‘βρω
Να απαλλάξω την αγάπη μου απ’ τα πλουμίδια της
Απλά να σου μιλώ αδερφέ μου
Να πάψω ανέραστα να κυνηγώ το βούρκο
στο αγνάντιο της ζωής.
Ρόδος 05.11.2006
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
