| |
[I][align=center][B]ΙΩΑΝΝΑ
Νωρίς τα πρωινά
πριν ξημερώσει η μέρα
υπό το φως, κάποιων κεριών
λησμονημένων χρόνων
- παρέδιδες, απλά μαθήματα
της ψυχικής φωτογραφίας
κοίτα εκεί, το λάγνο βλέμμα
το βλέμμα ετούτο με προσκάλεσε
για να σ’ αγγίξω
να βρω τα ίχνη σου
απ’ τη μαγεμένη πένα
μες απ’ το λεύκωμα, το ξεχασμένο
- σε μονοπάτια
δικτυακού πολιτισμού
ο κάθε στίχος σου, χτισμένος
με το δάκρυ
κάθε στροφή γιομάτη πόνο
απογοήτευση
- ταιριάζουν τ’ άνθη, σ’ ένα βάζο
σάπιο απ’ το χρόνο
μα τα λουλούδια της ψυχής
ζητούν εκδίκηση
πως αναπτύσσονται, μ’ αγάπη
με φιλιά και έρωτα;
- τούτες τις μέρες, κλαίω
κλαίω συνέχεια, απαρηγόρητα
νιώθω τα χείλη σου, σαρκώδη
είναι υπέροχα έτσι
τα μαλλιά σου ατημέλητα
χα-χα-χα, εσύ που γέλαγες
ξεγέλασες τα όνειρα
με κοιτάζει αμήχανα, το βλέμμα
φοβισμένο
- ο διοπτροφόρος έρωτας
με βρήκε μεθυσμένο
κι αναζητά στα φύλλα μου
το δροσερό πρωινό
μήπως να ψάχνει
για μι’ αγάπη που στερήθηκε;
μήπως να ψάχνει γι’ αγκαλιές
ή τραγούδια του έρωτα;
- με όση δύναμη κι αν έχω
θα κυνηγήσω και θα κλέψω
κάθε ελπίδα, που μου μένει
κι έτσι ποτέ δε θ’ απαντήσω
μήτε στιγμή, να σταματήσω
να σ’ αγαπώ αληθινά
την κάθε ημέρα
πιο πολύ, πιο δυνατά
- μ’ έπνιξε τ’ όνειρο
μα φτάνει να σ’ αγγίξω.[/B][/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
