| |
Ο ΚΗΠΟΣ
Κίβδηλες αποχρώσεις μιας αόρατης γυναίκας
κουρασμένης ίσως απο την αέναη κίνηση
του μέλλοντος...
Κουβαλάει κάτι πίσω στην πλάτη.
Ισως είναι σημάδι,ίσως σταυρός
ισως κατι παραπάνω απο μια σιωπή.
Ένας θεός που την πρόδωσε,
εξι καρποί μέσα σε φέρετρα,
και ένα αντίο στον ήλιο της ζωής της.
Πόσα σ'αγαπώ μοιάζουν ψεύτικα κάθε ανατολη;
πόσες αναμνήσεις μοιάζουν ανούσιες κάθε μου δύση;
Ναι ζω!Χαίρομαι που ζω,που αναπνέω τα λόγια των φίλων μου
που ζω με τις αδυναμίες μου
που πεθαίνω κι ανασταίνομαι κάθε φορά
για να προσπαθήσω ξανά...και ξανά.
Πολλές φορές χάνομαι μέσα στα δικά μου παραμύθια,
μεσα στο κόσμο της νύχτας,
μέσα στο ίδιο μου το σκοτάδι.
Αναζητώ κι εγώ ένα άστρο του δειλινού
για να πιστέψω
και μέσα σε λευκά σεντόνια
να κοιμηθώ,να ονειρευτώ.
Ν'ακούσω μια καρδιά να χτυπάει μέσα σε λευκά στήθη,
ν'ακούσω και να πω λόγια που κάνουν ένα ηλιοβασίλεμα να έχει αξία.
Ποιά Εδεμ έχει αξία;
Έχω δημιουργήσει τον δικό μου κήπο,
γεμάτο απο ποτάμια που δεν έχουν αρχή και τέλος,
στολισμένο με έναν ουρανό που πενθεί για τα χαμένα αστέρια του
και
έναν αέρα πλυμμηρισμένο απο συναισθήματα.
Να περπατώ αμέριμνος κοιτάζοντας τα απομεινάρια
της ημέρας που πέρασε,
να αγναντεύω τον χρόνο που όσο πάει και μεγάλωνει
και μεγαλώνω κι εγώ μαζί του σαν να γεννηθήκαμε
απο την ίδια μήτρα...
σαν να γευτήκαμε το ίδιο νερό...
σαν ένα χορό που τον δίνουν μόνο οι εραστές.
Σαν αέρας της ερήμου να με σκορπάω σε κομματια
και να τριγυρνώ μέσα στα δέντρα
μια καταραμένη αυγουστιάτικη νύχτα
κι εφτά φορές,αιώνιες θα'λεγα,να ζω αυτή τη νύχτα.
Μια νύχτα με εραστή το πεπρωμένο
κι ένα παιδί τυφλό
ο καρποφόρος έρωτας τους...
Έχτισα κάστρα μέσα στο κήπο,
τέσσερα στον αριθμό.
Ένα για κάθε εποχή...
Έφτιαξα ένα κάστρο απο χρυσό, στολισμένο με πορφύρα,
γεμάτο απο ανοιχτά παράθυρα και διαδρόμους ,
πλημμυρισμένους απο την αρμύρα της θάλασσας.
Εκεί αναπνέω το καλοκαίρι.
Έφτιαξα ένα κάστρο απο τα πεσμένα φύλλα των δέντρων,
στολισμένο με τις μορφές αέρινων ξωτικών,
πλημμυρισμένο απο νότες σκόρπιες που συγκλόνισαν το μυαλό μου.
Εκει κοιμάμαι το φθινόπωρο.
Έφτιαξα ένα καστρο απο ανθισμένα τριαντάφυλλα,
στολισμένο με αιθέρια λόγια,
πλημμυρισμένο απο έρωτα και μοναξιά...
Εκει περπατώ την άνοιξη.
Κι έφτιαξα ένα κάστρο απο ασήμι και πάγο,απο φίλντισι και κενό
στολισμένο με κεραυνούς,στολισμένο με θλίψη και αμαρτία,
πλημμυρισμένο απο φωνές παλιές,καταραμένες,
απο στοιχειά που κραυγάζουν,
πλημμυρισμένο απο αγγέλους που κάποτε είπαν οχι,
απο αναμνήσεις που έπαψαν να θυμίζουν εμένα...
Εκει περιμένω το χειμώνα.
Έφτιαξα μια λίμνη κοντά στα κάστρα...
Κάθε πανσέληνο η λίμνη θυμίζει δρόμο
στρωμένο με χιλιάδες σπασμένα κομμάτια
απο καθρέφτες,που κάποτε είδαν και ένιωσαν
το άγγιγμα ενός λευκού ονείρου...
Ενος ονείρου που τους πρόδωσε και το
προδώσανε.
Τότε εμφανίστηκαν εφτα πανέμορφοι κύκνοι,
τόσο όμορφοι μα λυπημένοι,
τόσο δυνατοί μα εύθραυστοι,
τόσο ποιητικοί μα σιωπηλοί.
Μια λάμψη...μια μελωδία παράξενη...ένας αέρας...
Όλα τόσο συγκεχυμένα...
Κι οι εφτά οι κύκνοι μεταμορφώθηκαν σε
όμορφες γυναίκες,τόσο όμορφες
σαν τον πρωτο φρέσκο άνεμοι του φθινοπώρου,
τόσο όμορφα μελαγχολικές όσο η πρώτη βρόχη της άνοιξης.
Πλάσματα παρμένα ίσως απο κάποιο παραμύθι,
ίσως απο κάποια τρελή φαντασία ενός θεού
που για μια φορά μονάχα είδε καθαρά την ψυχή του.
Μια μαγεία απλώθηκε στο χώρο...
Το περπάτημά τους ήταν σαν φτερούγισμα,
σαν άνεμος ήρεμος και γλυκός που όταν σ'αγγίζει
νιώθεις να τρέμεις απο ηδονή στο κάθε χάδι του.
Οι λέξεις είναι τόσο΄λίγες,τόσο ανούσιες
που μόνο πάνω σε μια έκσταση θα μπορούσες
να τις ζωγραφίσεις...οχι να τις πείς...
Μια απο τα όνειρα (συγνώμμη απο τις γυναίκες ήθελα να πω) απομακρύνθηκε και ξάπλωσε το υπέροχο κορμί της πάνω στη χλόη που'χα δημιουργήσει....
Καθώς ο ύπνος την αγκάλιασε
η σκέψη μου και μόνο δημιούργησε
λουλούδια για να τη σκεπάσουν με χιλιάδες αρώματα,
με χιλιάδες χρώματα.
Μα μου φάνηκε πολύ μικρό στολίδι για εκείνο το κορμί,για εκείνο το πρόσωπο...
Ετσι κάθισα κάτω απο το αγαπημένο μου δέντρο
για να κοιτάξω την πανσέληνο και να ονειρευτώ
-όπως κάθε φορά ονειρεύομαι-.
Άξαφνα ένας μεθυστικός άνεμος με τύλιξε
σαν μητρική αγκαλιά...
Μια μελωδία σαν παραδεισένιος θρήνος ακούστηκε...
-Σ'ευχαριστώ για τα όμορφα λουλούδια σου...
Το βλεμμα έμεινε να κοιτάζει δυο πράσινα μάτια
βυθισμένα μεσα στην αφθονία τους,
χείλια ντυμένα με πορφύρα,
κεντυμένα με απαλό μετάξι
κι ένα χαμόγελο που σ'εκανε να δακρύσεις...
-Μην φεύγεις!!Μείνε!Μείνε να γεμίσεις με ανοιξιάτικη αύρα αυτόν εδώ τον κήπο,
μήπως και μείνει το άρωμα σου αιώνιο
και παντοτινό...μήπως και με συντροφεύει στον μοναχικό μου περίπατο...
το χαμόγελο έφυγε...
-Δεν μπορώ...είμαι καρπός δακρύων και τα μάτια μου είναι άμμος και σιωπή μαζί,
η καρδιά μου έρημος και θάλασσα,και τα λόγια μου,
καταραμένα όπως είναι,σαν το ουρλιαχτό ενος μοναχικού λύκου
Το ξημέρωμα φτάνει σε λίγο.Πρέπει να φύγω!
Πάρε μονάχα αυτό...και κράτα το ως το τέλος...
Κι ετσι έφυγε το ωραιότερο στολίδι απο τον κήπο μου...
Εχω μείνει μόνο να κοιτάω απο το παγωμένο παράθυρο του χειμωνιάτικού μου παλατιού
μήπως και έρθει εκείνο το θαύμα...
Χειμώνας λοιπόν....
Τέλος παραμυθιού.
Αρχη της πραγματικότητας...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
