| |
Δεν θα μιλήσω για δικούς μου έρωτες μεγάλους...
ούτε για βλέμματα πρόστυχα μέσα στης νύχτας το παιχνίδι...
Μια ιστορία θα πω μονάχα που σαν έφηβος κι εγώ είχα ζήσει(αν κι έφηβος δεν θυμάμαι να μουν και ποτέ)...
Σε ένα καταγώγιο δούλευα πίσω από μια μπάρα ,ποτά για να σερβίρω σε αγνώστους...
Σε αυτούς που στο αίμα τούς κυλούσε χρόνια η αλκοόλη
και
που κάποτε μια φορά το Παράδεισο σε γυναικεία μάτια είχαν φιλήσει..
Καθόμουνα αμέριμνος και κοίταζα το κόσμο που περνούσε...Γυναίκες, μ εκείνο το άρωμα τους το φτηνό, όπως κι εκείνες άλλωστε,
να αλλάζουν αγκαλιές...Μια σε ναυτικούς, που μήνες είχαν να πλαγιάσουν με κορμί και μια με δικηγόρους,που το πρωί είναι προστάτες του δικαίου...Στο στήθος τους βάζανε τ αργύρια που τους έδιναν οι κολασμένοι και μέσα στα σκοτεινά δωμάτια μπορούσες ν ακούσεις τα βογκητά τα ψεύτικα και την αγάπη στα γόνατα πεσμένη να ναι...Στη τουαλέτα κάποιοι σνιφάρανε κοκαίνη
κι άλλοι θέλανε να ξεχάσουν
μες σ ένα ντουμάνι από το καπνό το μαύρο όπως το λένε...
Εκεί λοιπόν που τσιγάρο(για πολλοστή φορά) πήγα ν ανάψω ένας γίγαντας ψηλός
κάθισε στης μπάρας τη γωνιά εκεί όπου το φως δεν ήτανε πολύ και κανείς δεν θα κοιτούσε.
Νόημα δεν έκανε οπότε πήρα θάρρος και τον ερώτησα τι ποτό θέλει να του βάλω...
Μου απαντά: Βάλε ρούμι μαύρο και λίγο λεμονάδα.Όπως εκείνη το πίνε κι εγώ αυτό θέλω να πιω...
Παράξενα τα λόγια του μου φάνηκαν αλλά μεγάλη σημασία δεν έδωσα καθόλου.Εχω ακούσει ιστορίες πολλές μιας και η δουλειά του μπάρμαν είναι ν ακούει και τις αμαρτίες των άλλων...
Ξάφνου πάλι με καλεί αλλά όχι για ποτό αλλά για κάτι άλλο.Καμαια αμαρτία πάλι θα μου πει...
κι άρχισε να μου μιλά...:
Ήταν για μένα η ζωή.Φως μέσα στο σκοτάδι που από μικρό παιδί ζούσα μοναχός.Στη μέση μου το Θάνατο πάντα κουβαλούσα κι ήμουν άνθρωπος,όπως έλεγαν κακός...Μα όταν γυρνούσα σ εκείνη την ζεστή την αγκαλιά της το παράδεισο γευόμουν,μιας και όπως ξέρεις δεν θα τον έβλεπα ποτέ.Τον έρωτα που κάναμε θυμάμαι ωσότου ο ήλιος μας χτυπήσει και τις Κυριακές με καρτερούσε μην κάποιος τη ζωή μου αναπάντεχα με μια σφαίρα πάρει στον Αδη.Τα μάτια της ,τα βλέφαρά της, το κορμί που φωτιές πυρπόλιζε στο διάβα της…
Δάκρυα κυλήσανε στις χαράδρες του προσώπου του.Κι εγώ απορημένος για του γίγαντα τη τρομερή εξομολόγηση έμεινα μονάχα ν αφουγκράζομαι...και συνέχισε..
:Ήταν λοιπόν αυτή που μ ένα ψέμα μ έκανε παραδείσους να προδώσω και μάταια πια ν αποχωριστώ από του Θεού τη χάρη...Κρίμα...κι ήταν η αγάπη μου μεγάλη...
Το ποτό του ήπιε μονορούφι κι έβγαλε λεφτά να με πληρώσει...Μου έδωσε κι αυτός αργύρια ,αφού κι αυτός κάποιον στο κόσμο είχε προδώσει...Μου έδωσε το χέρι του και μου πε ευχαριστώ που άκουσα την άχρηστη γι αυτόν εξομόληγηση...Μα κόκκινο ήταν τελικά το χέρι του σαν αίμα να χε ποτιστεί..Φοβήθηκα κι απλά του είπα να προσέχει...
Ένα πυροβολισμό μονό θυμάμαι είχα ακούσει και βγήκα έξω να δω τι στο καλό συμβαίνει..
Εκείνον είδα και το αίμα από το κεφάλι του να αναβλύζει...Δίπλα το Θάνατο στο χέρι του κρατούσε κι απλά τον κοιτούσα να πεθαίνει..
Τη σκότωσε.Ναι.Είναι αλήθεια.Ενα μαχαίρι της είχε καρφώσει στη καρδιά σαν να θέλησε από μέσα της την αγάπη του να βγάλει.
Κι εκείνος από μια σφαίρα που χε πάνω το όνομά του σφήνωσε κάτω απ το σαγόνι...
Ολοι είπανε πως ένιωσε ένοχος για τη δόλια τούτη πράξη
Και
Τη ζωή του αφαίρεσε στη φυλακή να μην ξαναγυρίσει…Ακούστε όμως κι εμένα…
Δεν ήταν τύψεις,ούτε καν μια κακιά κι ανόητη στιγμή...
Ήταν που το Παράδεισο του δεν μπορούσε ν αποχωριστεί...
Αυτό κατάλαβα εγώ ένας μικρός μέσα στο κόσμο των μεγάλων..
Καληνύχτα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
