| |
Ποιηση
Καπνός απο τσιγάρα...Έχω χάσει τον αριθμό.
Το μυαλό μου θυμίζει σταχτοδοχείο γεμάτο αποτσίγαρα αναμνήσεων..
Προσπαθώ να καπνίσω τις πεταμένες γόπες
για να θυμηθώ...ή για να ξεχάσω ξανα...;
Κάθε δαχτυλίδι καπνού και μια εικόνα απο το παρελθόν,
καθε εισπνοή και λησμονιά.
Σκιές μιλούν...
Σκιές ξεχνούν...
Μικρά παιδιά κάποτε...
Μεγάλοι άντρες με πάθη τώρα...
Με ένα χέρι που τρέμει
προσπαθώ να ζωγραφίσω πάνω
στη σκόνη καθε λέξης.
Ισως να θέλω να ξορκίσω αυτό που είμαι.
Μητέρα αναρωτιέμαι τι πραγματικά ευχήθηκες για μενα...
Τότε πριν χρόνια που για πρώτη φορά με κοίταξες στα μάτια
όταν με κράτησες στην αγκαλιά σου.
Τί ζήτησες απο το θεό;
Τί ζήτησες απο μένα;
Νιώθω πως δεν μπορώ να το αποφύγω.
Γυρίζω το βλέμμα μου μα είναι πάλι μπροστά μου.
Αλλοι Την είπανε κατάρα,
άλλοι Την ονομάσανε ευχή,
άλλοι Τη ζωγραφίσανε με χρώματα...
Εγω Την βάφτισα σιωπή.
Μητέρα νιώθω χαμένος κάθε φορά που με επισκέφτεται,
που με αναγκάζει να δώσω τη ψυχή μου.
Κάθε φορά που κοιτάζω τα μάτια μου
νιώθω κενό.
Σαν αερικό που πάντα ταξιδεύει όπου ο άνεμος του ορμηνεύει,
σαν στίχος που γράφτηκε,
ξεχάστηκε
και
λησμονήθηκε στα γηρατειά ,
σαν χρόνος που πέρασε και δεν έχει γυρισμό.
Χορός μεθυστικός άλλοτε,
τώρα σκέτη ανάγκη.
Πρώτος στίχος
τελευταίο αντίο.
5...4...3...2...1...
Και ίδια πάλι η επιστροφή...
Θυμίζει δολοφόνο που γυρίζει
στο τόπο του εγκλήματος....
Μα για καινούριο φονικό.
Νιώθω κουρασμένος πάλι.
Ούτε μια λέξη δεν φτάνει
για να πάρει μαζί Tης
κάθε μου σκέψη.!!!
Πόσα ακόμα πρέπει να θυμάμαι
πόσα ακόμα πρέπει να ξεχνάω;
Παντα πρέπει,
παντα ίσως,
παντα γιατί.
Σε ποιό όνειρο
είμαι αναγκασμένος να πιστέψω;
Σε ποιό στίχο πρέπει να αφεθώ;
Παει τεσσερις.
Παει πεντε.
Παει εξι.
Και παντα το ξημέρωμα με προλαβαίνει.
Σαν το χάδι να είναι ίδιο
μα η ανάγκη του διαφορετική.
Σαν μια μονότονη κηδεία
με μαρμάρινες ψαλμωδίες
και ιερείς γεμάτους με στομφο και πάθος.
Και μια λιτανεία που φορά στη φορά μοιάζει με γιορτή.
Πιο κάτω πεταμένες δάφνες
άχρηστες απο το χρόνο και την υποκρισία,
στρωμένες σαν ροδοπέταλα πρωταθλητών...
μόνο που σε αυτό τον αγώνα
ο τελευταίος κερδίζει.
Και οι άνθρωποι κάτω απο τα πέτρινα σκεπάσματα
-μπορει και στο μυαλό μας νεκροί-
να θυμίζουν γέρικες λεύκες που ποτέ δεν είδαν
τον κόσμο...
Κι όμως μιλάνε γι αυτόν σαν οδοιπόροι
λουσμένοι με το νερό της εμπειρίας...
Κρίμα!
Το μόνο νερό που γεύτηκαν ήταν εκείνο
που άφηνε ο κηπουρός να κυλήσει...
Φαντασία!
Και σαν τελειώνει το όνειρο μένω
μονάχα εγω
μια πένα
ένας στίχος
και
ξαπλώνω
μήπως,
μήπως λεω ξεχάσω τα αποτυπώματά μου
στους αόρατους τοίχους του μυαλού μου...του μυαλού μου...του μ υ α λ ο ύ μ ο υ....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
