| |
[align=center]XVII-IV
Κι αυτό το βράδυ
ας
πούμε
κάτι...
Θες
να
με ρωτήσεις
τί είναι έρωτας ;
αγάπη ;
συναίσθημα ;
Ξέρεις πως δεν μπορώ
να
σου
απαντήσω...
Ισως να σου πω
πώς
το
ζω ,
πώς
το
έζησα...
Φαντάσου
σαν
να
είσαι
σ’ ένα δωμάτιο
μόνος σου...
Μόνος σου
ίσως
μ’ ένα πιάνο...
Φαντάσου λοιπόν
πως
είσαι έτοιμος
να
σηκώσεις
το
σκέπαστρο
των
πλήτρων...
Νιώθεις μουδιασμένος...
Το ξέρω...
Κι όπως
το
ανοίγεις...
Συνειδητοποιείς
πως
όλα
τα
πλήκτρα
έχουν
πάνω
τους
ξυράφια...
Εδω τώρα
αρχίζεις
και
φοβάσαι...
Ιδρώνεις...
Πιάνεις
τον
εαυτό σου
να
κοιτάζει
για
κάποια πόρτα
μήπως
ξεφύγεις...
Δεν
βλέπεις
καμιά...
Γυρίζεις
αργά
το
πρόσωπό σου...
Και
τα
ξυράφια
είναι
μπροστά
σου...
Αν
και
το
πήρες
απόφαση
τώρα
λες
« Μα πώς ;
δεν ξέρω
καν
τις
βασικές νότες »
Κι όμως εδώ είναι η ομορφιά του...
Τ’ ακουμπάς...
Παίζοντας τις πρώτες νότες
νιώθεις
μικρές
κόκκινες
κηλίδες
σιωπής
να
σχηματίζονται
στα
χέρια σου ,
τα
μάτια σου
δακρύζουν
αλλα
συνεχίζεις
τον
ρυθμό ,
κυλάει
σε
όλο
το
κορμί σου ,
αν
και
ζαλίζεσαι
δεν
μπορείς
και
δεν
θες
να
σταματήσεις
τη
μουσική
που
απλώνεται
και
ξεχειλίζει
στο
Δωμάτιο
και
γίνεται
ένα
με
το
Συμπαν ,
αφού το ίδιο
είναι
ο
έρωτας
παντού ,
και
συνεχίζεις
κι
ας
έχεις
χρωματίσει
μ’ αυτό το υπέροχο
πορφυρό
χρώμα
τον έρωτά σου ,
κραυγάζεις
παντού
σε
κάθε
πτυχή της
ύπαρξης σου,
εκεί όπου
όλα
μπερδεύονται
με
το
Είναι σου
και
γίνονται
κομμάτια
απο
καθρέφτες
όνειρων ,
εκεί
όπου
η
σημασία
της
λέξης
‘υπάρχω’
βρίσκει
λόγο
μονάχα
στο
κοίταγμά
της ,
εκεί όπου
το
Εγω
σου
μηδενίζεται
και
το
Εμεις
αγγίζει
το
Θείο ,
εκεί όπου
η
ανάσα σου
νιώθει
για
πρώτη
φορά
άξια
που
κυκλοφορεί
μέσα
σου ,
εκεί όπου
επιτέλους
συνάντησες
τον
εαυτό σου
και
δέχτηκες
κάθε πόλεμο
μαζί του ,
εκεί όπου
επιτέλους
στην
άκρη
του
τέλματος
πήρες
την
απόφαση
να
πηδηξεις
στην
άβυσσο
του
Παραδείσου
σου ,
εκεί όπου όλες
οι
απαντήσεις σου
βρήκαν
τα
ερωτήματά τους ,
εκεί όπου
οι
επόχες
ξεχάστηκαν
και
στο
γύρισμα
του
χρόνου
χόρεψαν
για
σένα...
πέφτεις
λιπόθυμος ,
ξαπλωμένος
πάνω
στο
υγρό σου
κόκκινο
πάπλωμα
κι
αφήνεσαι
στην
αργή αίσθηση
μιας λέξης ,
αυτής
της
λέξης
που
ότι
κι
αν
είπα
πριν
ίσως
τη
μηδενίζει..
« Το έζησα »
...
Ξυπνώντας
λοιπόν
στο
Δωμάτιο
-βλέπεις
ο χρόνος
δεν
έχει σημασία
ύπαρξης
μέσα σε αυτό-
φώτα
σχεδόν σε τυφλώνουν
και
όλα
όσα έζησες
έχουν
γίνει
ασπρόμαυρες
πεταλούδες
που
κατακλύζουν
το
Δωμάτιο ,
αφουγκράζεσαι
τους
χτύπους
της
καρδιάς σου
και
νιώθεις
ζωντανός...
Συγχαρητήρια...
Οσο
κια
αν
πόνεσες
το
έζησες...
Τώρα
όμως
ξέρεις
τί συνειδητοποιώ ;
Πως
δεν
σου
μίλησα
ούτε για τον έρωτα ,
ούτε για την αγάπη ,
ούτε καν για το συναίσθημα...
Σου μίλησα
για μιαν ευχή
που
δεν
εκπληρώθηκε
ποτέ...
Οπως
ο
έρωτας
αυτός...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
