| |
OTAN TA ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΑΚΟΜΑ
Όταν τα φαντάσματα τραγουδούν οι ανθρώποι
κοιμούνται
και
δεν ακούν
τα υπέροχα θλιμμένα
λόγια τους...
Τα φώτα, που τρεμοπαίζουν
στις ανάσες τους,
δεν κρύβουν πια ζεστασιά
μοναχά
καυτά δάκρυα μιας άλλης εποχής...
Όταν τα φαντάσματα τραγουδούν
μοναξιά απλώνεται στα σκαλοπάτια
του χρόνου
και
ο
χρόνος
κλείνεται
στην
αγκαλιά
ενός
μικρού παιδιού μέσα
στο
σπίτι του τρόμου
περιμένοντας
εκείνη την ηλιαχτίδα
που θα του πεί
ζήσε ξανά...
Όταν τα φαντάσματα θυμούνται
έρχονται πάντα αναμνήσεις
όπως εκείνες
τυχαίων βραδιών
που ξεδίπλωσαν τα κορμιά τους
πάνω
στο κρεβάτι
της λαγνείας
και
άφησαν
τον
Πόθο
να τους παίρνει κάθε φορά, απο λίγο,
ότι πολυτιμότερο
έχουν...
Τυχαίες βραδιές ,
τυχαίοι έρωτες
που κρατάνε το
πολύ
μέχρι
το
ξημέρωμα...
κι ύστερα
χάνονται ,
χωρίς καν να φιληθούν
ενώ
η πόρτα κλείνει.
Δεν θέλουν να θυμούνται...
Όταν τα φαντάσματα
ξυπνούν
από το
λήθαργό τους
το στόμα τους είναι στεγνό ,
τα λόγια τους πικρά ,
τα μάτια τους κλειστά ,
το σώμα τους νεκρό
και
περιφέρονται
στο
σπίτι
του
τρόμου
μήπως βρούν κανέναν απρόσκλητο επισκέπτη...
κι
έτσι διώχνουν το χθές...
Αλλα το χθές είναι αυτό που τους έκανε φαντάσματα....
Οι μουσικές ,
οι σκιές ,
οι ξεθωριασμένες πια ζωγραφιές
αργοσβήνουν
καθώς
το
φως
τρεμοπαίζει
αλλά
βλέπεις
τα φαντασματα
τραγουδούν ακόμα...
Και το φως σβήνει...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
