| |
Τρύπιες ενοχές και αναμνήσεις
λέω στον εαυτό μου "ότι κι αν γίνει μη δακρύσεις"
Σφαγμένα όνειρα, κάτω από το λευκό σεντόνι
της νέας μέρας, που ξανά γοργά νυχτώνει
Κούφια ιδανικά με αιμάτινα στεφάνια
έρωτας, πόθος, θάνατος, κρυμμένη περηφάνεια
Πληγωμένη περηφάνεια φέρνει εμπρός
στα μάτια την επίθεση, να ναι κρυφός φρουρός
Πλανεύτρα θάλασσα παθών και στεναγμών
σε μια βουτιά ρουτίνας, γύρω αντηχούν τα κλάμματα πνιγμών
Η Γη, παρθένα, πάλι απορρίπτει
των ιδεών μας τα γεννήματα και πάλι
Μόνο μας λέει σαν μια μάνα σκληροκάμωτη
"ξανά εδώ θα ρθείτε, στη δική μου αγκάλη"......
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
